“Ba­ba­ma do­ya­sı­ya sa­rıl­mak kıs­met ol­ma­dı ba­na. İçim gi­der­di so­kak­ta ba­ba­la­rı­nın ku­ca­ğın­da­ki be­be­le­ri, ba­ba-oğul, ba­ba-kız el ele ge­zen ço­cuk­la­rı gö­rün­ce. Oy­sa bı­ra­kın ba­ba­mın eli­ni tut­ma­yı, ba­na sa­rıl­ma­sı­nı, ba­şı­mı ok­şa­ma­sı­nı, bay­ram­lar ha­ri­ci bir öpü­cük da­hi ala­ma­dım ha­ya­tım­da. 18’ime bas­ma­dan kay­bet­tim ba­ba­mı. Ağız do­lu­su ‘ba­ba­cı­ğım’ di­ye sa­rı­la­ma­dan, içi­me çe­ke­me­den ko­ku­su­nu. Kıs­met ta­bu­tu­na ve ke­fen içe­ri­sin­de me­za­rı­na in­di­rir­ken sa­rıl­mak­mış ba­ba­cı­ğı­ma. O acı anım­da bi­le bu­nu dü­şün­müş­tüm. Bir se­ne son­ra Tür­ki­ye 38.’si ola­rak İTÜ Ge­mi İn­şa­atı Fa­kül­te­si’ne gir­dim. Ama ar­tık se­vi­ne­cek, be­nim­le gu­rur du­ya­cak bir ba­bam yok­tu! Na­fi­le ve kı­sık bir ses ile oku­dum me­zar ta­şı­na so­nuç bel­ge­mi. İlk de­fa ama hay­kı­ra­rak söy­le­dim onu ne ka­dar çok sev­di­ği­mi: Se­ni se­vi­yo­rum ba­ba... Hep ha­yal et­tim. Eğer bir gün ço­cuk­la­rım olur­sa on­lar­la ar­ka­daş ola­cak­tım. Uzak­tan ve göz­le­rim­le de­ğil, sa­rı­la­rak, öpe­rek, ku­cak­la­ya­rak, ko­nu­şa­rak, se­ve­cek­tim. ..... Bir kı­zım ola­ca­ğı­nı öğ­ren­di­ğim­de ken­di­mi Al­lah’ıma çok da­ha ya­kın his­set­tim. Ef­sa­ne­vi ‘ba­ba-kız aş­kı’na da­ha kı­zım doğ­ma­dan düş­tüm. Ken­di­mi ha­zır­la­ma­ya baş­la­dım. Kı­zı­mı 9 ay ben mi ta­şı­dım, ana­sı mı Al­lah bi­lir. Gü­nü çat­tı, saa­ti gel­di. Ni­ha­yet kı­zı­mı eli­me al­dım. Şir­ke­ti­mi ye­ni kur­mu­şum. Ne cu­mar­te­si var ne de pa­zar. Uyu­mak üze­re eve gel­di­ğim 3-5 sa­at­te de kı­zı­ma doy­ma­ya ça­lı­şır, her uyan­dı­ğın­da ba­şın­da ben olur­dum. An­cak es­ki eşim tak­si­di­ni öde­di­ğim evi an­ne­si­nin üze­ri­ne yap­ma­ya, ban­ka­da­ki or­tak he­sa­bı­mı­zı sı­fır­la­ma­ya ka­dar ile­ri­ye gi­din­ce ba­na iki don bir göm­lek ile evi terk et­mek kal­dı. Ve o, ilk bir-iki ay­dan son­ra bi­ri­cik pren­se­si­mi gös­ter­me­me­ye baş­la­dı. Ba­na en bü­yük ezi­ye­tin bu ola­ca­ğı­nı bi­li­yor­du. Şa­ka de­ğil, bo­şan­ma­dan son­ra 7 yıl bo­yun­ca kı­zı­mı an­cak ha­ciz ile gö­re­bil­dim. Tam yüz kü­sur kez... Bu­nun için yap­ma­nız ge­re­ken iş­lem ha­ciz için borç­lu­ya ya­pı­lan iş­lem­den da­ha zor. Her cu­ma ad­li­ye­ye gi­di­lir, üc­ret ya­tı­rı­lır. Son­ra ça­lı­şan me­mur­la­ra pa­zar gü­nü si­zin­le gel­sin di­ye yal­va­rı­lır. Her ko­nu­da an­laş­tı­ğı­nız me­mur pa­zar gü­nü gi­di­lip evin­den alı­nır, ad­li­ye­ye ge­ti­ri­lir, dos­ya alı­nır. Da­ha son­ra ka­ra­ko­la gi­di­lir, po­lis alı­nır. Kı­zı­mın evi­ne gi­di­lir. ‘Sağ­lam al­dım-sağ­lam ver­dim’ di­ye tes­lim-te­sel­lüm tu­ta­na­ğı po­lis ve me­mur gö­ze­ti­min­de kar­şı­lık­lı im­za­la­nır. Son­ra sı­ra­sı ile po­lis ka­ra­ko­la ve me­mur evi­ne bı­ra­kı­lır. 15 ya­şı­na ka­dar an­ne-tey­ze-an­ne­an­ne üç­ge­nin­de ya­lan­lar­la dol­du ka­fa­sı pren­se­si­min. Son 5 se­ne­dir, ya­ni ye­ni ev­li­li­ğim bo­yun­ca kı­zı­mı hac­ze git­mi­yo­rum. Ev­li­li­ği­min ilk yıl­la­rın­da kı­zı­mı gös­te­ren an­ne­si son iki se­ne­dir yi­ne es­ki si­la­hı­nı kul­la­nır ol­du. Kı­zı­mı oku­lu dı­şın­da yi­ne gö­re­mi­yo­rum. Ya­kın­da ye­ni bir bay­ram var. Pren­se­si­me sa­rı­la­ma­ya­ca­ğım, onu kok­la­ya­ma­ya­ca­ğım bir baş­ka bay­ram. Tıp­kı bun­dan 35-40 se­ne ön­ce ba­ba­cı­ğı­ma sa­rı­la­ma­dı­ğım bay­ram­lar gi­bi. Hâ­lâ içim gi­der so­kak­ta ba­ba-kız ge­zen ço­cuk­la­rı gö­rün­ce. Bay­ram sa­bah­la­rı kâ­bus­la uya­nı­rım. Kı­zım me­zar ta­şı­ma hay­kı­rır: Se­ni çok se­vi­yor(d)um ba­ba...” Hi­kâ­ye­nin kah­ra­ma­nı bir iş ada­mı... İki se­ne ön­ce ha­ya­ta küs­müş, işi­ni pro­fes­yo­nel­le­re ema­net edip bir kı­yı ka­sa­ba­sı­na yer­leş­miş. İş­le­ri sar­pa sa­rın­ca dön­mek zo­run­da kal­mış. “Ata­la­rı­mız bo­şu­na de­me­miş; ‘Tar­lan var­sa için­de, işin var­sa ba­şın­da, ta­kan var­sa kı­çın­da ola­cak­sın’ di­ye... İşi­min ba­şı­na dön­düm, dost­lar” di­yor.