ABD Baş­ka­nı ile il­gi­li ola­rak, her­hal­de ha­fı­za­lar­dan ko­lay ko­lay si­lin­me­ye­cek olan anı(!), hiç şüp­he­siz Irak’ta; El Bağ­da­di­ye Te­le­viz­yo­nu si­ya­si mu­ha­bi­ri, Mun­ta­sır el Zey­di’nin ka­fa­sı­na fır­lat­tı­ğı pa­buç­lar ola­cak... Önem­li si­ya­si fi­gür­le­re, yu­mur­ta ve­ya do­ma­tes atıl­ma­sı, ya­hut na­di­ren de ol­sa su­ra­tı­nın or­ta­sı­na bir ko­ca pas­ta ya­pış­tı­rıl­ma­sı, ge­nel­lik­le vak’ayi adi­ye cin­sin­den ka­bul edi­lir. Fa­kat Bush’un, Bağ­dat’ta Irak Baş­ba­ka­nı Nu­ri El Ma­li­ki ile yan ya­na ba­sı­na bil­gi ve­rir­ken, güç­lü ref­leks­le­ri sa­ye­sin­de ka­fa­sı­na ye­me­den kur­tu­la­bil­di­ği pa­buç­lar, her­hal­de çok fark­lı ey­lem ola­rak ta­rih say­fa­la­rın­da yer ala­cak­tır! Mun­ta­sır El Zey­di’nin ba­şı­na bun­dan son­ra ne­ler ge­lir, ABD Baş­ka­nı­nı ko­ru­mak­la gö­rev­li CI­A ajan­la­rı, ne gi­bi so­ruş­tur­ma­lar ge­çi­rir bi­lin­mez ama; bu olay, ay­nı za­man­da Bush’a kar­şı du­yu­lan öf­ke­nin, en ha­ka­re­ta­miz şe­kil­de dı­şa vu­ru­mu­dur... Zi­ra Arap Kül­tü­rü’nde, bir ki­şi­ye ayak­ka­bı­sı­nın al­tı­nı gös­ter­mek, he­le ter­lik ve­ya ayak­ka­bı fır­lat­mak en ağır ha­ka­ret sa­yıl­mak­ta­dır. El­bet­te bu ha­di­se, sa­de­ce Ge­or­ge W. Bush’a du­yu­lan ki­şi­sel bir nef­re­tin ey­le­me dö­nüş­me­si de­ğil. Ay­nı za­man­da Ame­ri­kan he­ge­mon­ya­sı­na ve he­ge­mo­nik gü­cü­nün kü­re­sel öl­çek­te yap­tı­ğı zu­lüm ve bas­kı­la­ra kar­şı du­yu­lan re­ak­si­yon­la­rın bir gös­ter­ge­si­dir. Bir 2003 yı­lı Mart ayın­da­ki Bağ­dat’ı dü­şü­nün... Ha­ni o Sad­dam’ın hey­kel­le­ri­nin boy­nu­na ha­lat ta­kı­la­rak dev­ri­li­şi­ni... O hey­kel­le­rin üze­rin­de ter­lik­le­riy­le te­pi­nen ki­mi Irak­lı­la­rı... Bir de ay­nı yı­lın ara­lık ayın­da, ABD’nin Irak’ta­ki “Sö­mür­ge Va­li­si” Pa­ul Brea­mer’in, ba­sın top­lan­tı­sı dü­zen­le­ye­rek, mu­zaf­fer bir ko­mu­tan eda­sıy­la; “Ba­yan­lar, bay­lar... Onu (Sad­dam’ı) ele ge­çir­dik...” ka­sım ka­sım ka­sı­lır­ken, sa­lon­da bu­lu­nan Irak­lı ga­ze­te­ci­le­rin at­tı­ğı se­vinç çığ­lık­la­rı­nı dü­şü­nün... Ve bu­gün, ay­nı Bağ­dat’ta Bush’un ka­fa­sı­nı he­def alan Irak­lı ga­ze­te­ci­nin pa­buç­la­rı­nı... Beş se­ne­de ne ka­dar çok şey de­ğiş­miş de­ğil mi? 2003 yı­lı Ame­ri­ka­sı ile 2008 Ame­ri­ka­sı ara­sın­da o ka­dar çok fark var ki!.. Oğul Bush, Ba­rack Oba­ma’ya tam bir en­kaz bı­ra­kı­yor... Irak’ta sa­ğa so­la es­kiz­ler ya­pa­rak El Zey­di’nin pa­buç­la­rın­dan kur­tu­lan Bush, Af­gan­si­tan’da, Ha­mit Kar­za­i’ye, “Lau­ra’nın Be­yaz Sa­ray’da ve­re­ce­ği re­sep­si­yo­na ka­tı­la­ca­ğım...” di­ye­rek faz­la ka­la­ma­ya­ca­ğı­nı bil­dir­miş... Doğ­ru­su ne olur ne ol­maz... ABD, ken­di ese­ri olan Ta­li­ban’ı bir tür­lü alt ede­me­di. Tam ter­si­ne gi­de­rek güç­le­ni­yor­lar. Ka­bil de da­hil, Af­ga­nis­tan’ın hiç­bir ye­ri gü­ven­li de­ğil. Giz­li Ser­vis ajan­la­rı­nın uya­nık­lı­ğı da Bağ­dat’ta bel­li ol­du... Ney­se bu kıs­mı şa­ka! Ma­ma­fih, Ha­mit Kar­za­i’nin de Bush’la uzun za­man ge­çir­mek is­te­me­ye­ce­ği or­ta­da. ABD as­ker­le­ri­nin bi­te­vi­ye bom­ba­la­dı­ğı Af­gan si­vil­le­rin ce­set­le­ri üze­rin­de ça­re­siz­lik ve aciz­lik fer­ya­dı­nı yük­sel­ten Kar­za­i, “Ame­ri­kan uçak­la­rı­nı dü­şür­mek is­ter­dik...” di­ye, Irak­lı ga­ze­te­ci Mun­ta­sır El Zey­di’nin gös­ter­di­ği tep­ki­nin dip­lo­ma­tik bi­çi­mi­ni iz­har edi­yor. Ne­ti­ce. W. Bush, gö­re­vi­ni ta­mam­la­dı gi­di­yor. Tek­sas’a çe­ki­lip anı­la­rı­nı ya­za­cak ve on­lar­dan önem­li pa­ra­lar ka­za­na­cak... Nu­ri El Ma­li­ki (Bush pa­buç­lar­dan kur­tul­mak için eği­lip bü­kü­lür­ken o ye­rin­de don­du kal­dı!..) ve Ha­mit Kar­za­i kol­tu­ğu­nu da­ha ne ka­dar ko­ru­ya­bi­lir bel­li de­ğil. El Zey­di’nin ba­şı­na ne­ler ge­lir, o da bel­li de­ğil!.. Ama bir şey çok bel­li, Irak’ta kat­le­di­len yüz bin­ler­le, Af­ga­nis­tan’da üzer­le­ri­ne ya­ğan bom­ba­lar­la ha­ya­tı­nı kay­be­den on bin­ler, bir da­ha hiç ge­ri gel­me­ye­cek!..