Aske­re git­mek, “ne ka­dar önem­siz” ol­du­ğu­nu­zu an­la­ma­nı­za ya­rı­yor; bu iyi bir ders. Me­se­la ben ol­ma­dan dün­ya dön­mez sa­nır­dım; dö­nü­yor­muş. Bu­lun­du­ğu­nuz ha­ya­tın için­den çı­kıp sıy­rıl­mak, ge­ri­de ka­lan hiç­bir şe­yi de­ğiş­tir­mi­yor. Her­kes her gün yap­tı­ğı şey­le­ri yap­ma­ya de­vam edi­yor. Ai­le­den, ma­hal­le­den, iş­ten ve özel ha­yat­tan yüz­ler­ce ki­şi, “O şim­di as­ker” hü­zün­le­rin­de ve ça­re­siz­lik­le­rin­de “has­ret” nö­be­ti tut­mu­yor. Ha­cı Bay­ram Ve­li haz­ret­le­ri­nin men­kı­be­sin­de­ki gi­bi, ger­çek­ten ci­ğe­ri ya­nan ve ça­dı­ra gi­ren “bir bu­çuk ki­şi”yi gö­rü­yor­su­nuz. Ama dö­nün­ce... Ders al­mak ye­ri­ne ha­yat­tan... Her­kes gi­bi “as­ker­lik ha­tı­ra­la­rı” an­la­tı­yo­ruz. Ve her­kes gi­bi, her­kes çok ra­hat yap­mış­tır as­ker­li­ği­ni... Ger­çek­ten as­ker­lik ya­pan yok gi­bi­dir. Abart­mak ve ya­lan söy­le­mek. So­nuç­ta... O “bir bu­çuk ki­şi”ye iha­net... Yok­lu­ğu­muz­da ara­yan, var­ken unut­tu­ğu­muz... *** Ken­di­mi­ze bir alan oluş­tu­ru­ruz; kah­ra­man­lı­ğı­mı­zı ka­bul eden­le­rin bu­lun­du­ğu ve­ya bu­lu­na­bi­le­ce­ği. “Ki­bir” en bü­yük gü­nah­ken üs­te­lik. Al­çak­gö­nül­lü­lük tah­tın­da yük­sel­ti­riz ba­zen de “muh­te­şem­li­ği­mi­zi”. Ama mec­bu­ri­yet­ler... As­ker­lik gi­bi... Kriz gi­bi... İş­siz­lik gi­bi... Ke­mir­me­ye baş­la­yın­ca ka­ğıt­tan ku­le­le­ri. Bo­yun bü­küp “ve­fa”ya des­tan­lar ya­za­rız; geç­mi­şin kar­şı­lı­ğı­nı ala­ma­dı­ğı­mız için. Ha­ya­tın yü­zü­mü­ze çarp­tı­ğı ders­ler ve ken­di iha­net­le­ri­miz ak­lı­mı­za gel­mez.