Ona uyan kazanır

Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) “Ümmetimin bozulmaya yüz tuttuğu zamanda, kim benim sünnetime tutunursa yüz şehit sevabı kazanır” buyuruyor. 
Bir kere şehit olacağımız şüpheliyken bu fırsat kaçırılır mı? 
İyi de günümüzde unutulan sünnetler hangileri? Ne yaparsak bu mertebeye erişebiliriz acaba?
Eğer Server-i kâinata benzemeye çalışırsak umulur ki, O da kıyamet gününde bize sahip çıkar. Şefaatine kavuşuruz inşallah.
Namazı hepimiz onun gösterdiği gibi kılıyoruz, ancak uzun kollu giymeyi, başımızı örtmeyi unuttuğumuz da oluyor. Hiç değilse namazda benzeyelim ona, takke, çorap zor değil hatta temiz bir namaz cübbesi koyabiliriz kenara. 
Gün ortasında bir miktar uyuyarak, kolay ve keyifli bir sünnet işleyebiliriz sonra. 
Sağımıza yatarak, elimizi yanağımızın altına koyarak benzeyebiliriz Server-i kâinata.

ÇOK KOLAY
 Resûlullah Efendimiz acıkmadan yemez, doymadan kalkarlardı. Yine onun gibi yerde yiyebilir, kırıntıları toplayabilir, tabağımızı sıyırıp sünnetleyebiliriz di mi ama?
Yemeğe tuz ile başlamak ve suyu üç defada yudumlamanın vücudumuza da faydası var mutlaka. 
Efendimiz yere bakarak yürür, yoldan taş, diken gibi engelleri kaldırırlardı. 
Yeşili sever, korur, “Kıyametin kopacağını bilseniz elinizdeki fidan dikin” buyururlardı. Suların kirletilmesine mâni olurlardı sonra. 
Kul hakkından olduğu kadar hayvan hakkından da çekinir, mahlukata şefkatle bakarlardı. Kundurası ile köpeğe su içiren kadını müjdelemiş, yavrulu bir kediyi (Muezza) sahiplenmiş, bakıp korumuşlardı. 
Karşılaştıklarına selam verir, selamlarını alırlardı. 
Misafirini oturtmadan kendileri oturmaz, hatta bazen altlarına hırkalarını yayarlardı. 
 Lüzumsuz söz sarf etmez malayaniden kaçarlardı. Tane tane konuşur, az sözlerinde çok mana vardı. 
İnsanlara müşfik davranır, tebessüm buyururlardı. Düşmanlarını bile sükûnetle dinler, yabancılara “Korkmayın rahat olun. Ben kral değilim. Kureyş’ten kuru et yiyen bir kadının oğluyum” buyururlardı.
Yanlarında asa taşırlardı, biz de aynı niyetle baston, şemsiye bulundurabiliriz. 
Sevinçleri yüzlerinden belli olurdu, gülümser ama kahkaha atmazlardı.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” hayvanlara yem, su verir, koyun sağar, devesini bağlardı. 
Evini süpürür, çarığını diker, elbisesini yamardı. 
Hizmetçisi değirmeni çekerken yardım eder, sofraya birlikte otururlardı. Pazardan alışveriş yapar, öte beriyi taşırlardı.
Köleyi, efendiyi, zengini, fakiri bir tutar, kimsenin ırkına rengine bakmazlardı. Çağrıldıkları yere gider gönüllerini yaparlardı. Misafiri sever, ağırlamayla çalışırlardı. 
Hasta ziyaret eder, cenazelere katılırlardı. 

HAYLİ KÂRLI
Hatasız günahsız olmalarına rağmen tövbe istiğfarda bulunur, ölümü düşünür, son nefese hazırlanırlardı. 
Akşamdan sabaha ve sabahtan akşama yemek bırakmazlardı. 
Hüzünlü görünseler de, kaşları çatılmazdı. Heybetli idiler, insanlar saygı duyar, toparlanırlardı. 
Bir çocuk elinden tutsa ona uyarlardı. Müsafaha ederken karşısındaki bırakmadan elini bırakmaz, karşısındaki yüzünü çevirmedikçe başka tarafa bakmazlardı. 
Çocuklarla konuşurken yüz hizalarına kadar eğilir, yetimlerin başlarını okşarlardı. 
Minikleri ciddiye alırlardı. Uhud Harbi’ne katılmak isteyen tıfılları üzmemiş, onlara “Medine’yi savunmak” gibi mühim bir vazife sunmuşlardı. 
Medine çocukları su dolu kaplarını önüne getirir, mübarek parmağını içine sokmasını arzularlardı. Vakit az, hava soğuk olsa da onları kırmazlardı. 
Kendileri küçük yaşlarda yüzmeyi ve ok atmayı öğrenmişlerdi, çocuklara da öğretilmesini arzularlardı. 
Bakın şu mübarek günleri oruçlu geçiriyoruz, iftarı suyla, zeytinle, hurmayla açmak bile ona uymak olur. Soframızda bir muhtaç, talebe, yolcu bulundurabiliriz ayrıca. 
Sabah ayakkabımızı çevirip silkelemek zor değil ki. Olur ya akrep çıyan da girmiş olabilir. Bu da bir sünnet ve faydası ortada.