Baba bir dağ, onu yüceltmeli

Baba... Çevreleyen, saran, koruyan ama bunları hiç yapmıyormuş gibi, öylesine sakin, gösterişsiz duran kocaman yürekli, kucaklayan varlık... Kızların ilk aşkı, bütün çocukların dayanağı... Yavrusunun dahi birkaç aylıkken çıkardığı bilinçsiz sesleri ‘baba’ diye algılayıp “Baba dedi, gerçekten baba dedi” diye tutturan, yürümeyi, bisiklet kullanmayı öğreten, kız çocuklarının kendisini beğendirmek için çabaladığı ilk aşkları, erkek çocukların idolü baba... Onlar yuvadan uçsa da arkalarından bakan, onlar görmeden korumaya devam eden kocaman ama kocaman bir dağ... Ve o dağı hâlâ yerinde olana ne mutlu... O mutlu insanlardan biri olarak diyorum ki; onlar oradayken kıymet bilmeli... Evlatlarımız için endişelenirken, onun da bizim için nasıl endişelendiğini ve bu endişesinin devam ettiğini görmeli... Çocuğumuzdan bir şey beklediğimizde, annemizin, babamızın da bizimle ilgili hayalini, beklentisini unutmamalı.
BEKLETİRSENİZ BEKLERSİNİZ
Bir turizm şirketinin reklamını izledim. Yaşlı anne ve baba hem evlatlarını bekliyor, hem de “Onlar bütün yıl çalışıyor, 2 gün tatilleri var, sonra gelirler” diye avunmaya çalışıyorlar ama neyse ki vefalı evlatlar tatili değil, anne babasını tercih etmiş oluyor... Evet, bilin ki onlar bekliyor. Gelecekte aynı şekilde umutsuzca beklememek için bugün onlara kıymet vermek, özel günlerini elimizden geldiğince anmak gerek... Önümüzdeki pazar ise Babalar Günü... Arkamızdaki o dağların gönlünü hoş etme günü...