"Vücudumu öyle büyük yap ki!"

Efendimiz aleyhisselâm mescid-i şerifte Eshabıyla sohbet ederken Cebrail aleyhisselâm geldi.
Efendimize:
"Yâ Resulallah! Ebu Bekir bu sabah öyle bir ibâdet yaptı ki yetmiş yıllık ibâdete bedeldir" diye arz eyledi.
Efendimiz dinledi.
Hazret-i Bilâl'e:
"Git, Ebu Bekir'i çağır gelsin" buyurdu.
Hazret-i Bilâl kalktı.
"Başüstüne!" dedi.
Ve gidip çağırdı.
Hazret-i Ebu Bekir acele giyinip çıktı evden. Az sonra mescid-i şerife geldi.
Selâm verip oturdu.
Efendimiz sordular:
"Nasılsın yâ Eba Bekir?"
"İyiyim Elhamdülillah."
"Evde ne yapıyordun?"
"Bir şey yapmıyordum."
"Peki bir şey düşündün mü?"
"Evet düşündüm."
"Ne düşündün?"
"Cenneti, cehennemi düşündüm. Allahü teâlânın her ikisini de insanla dolduracağını, cehennemin büyüklüğünü ve azabının şiddetini düşündüm. Burada yanacak olan insanların hâlini tefekkür ettim.
Çok korktum
Hatta titredim.
Kalbimden:
'Yâ Rabbî! Âhirette benim vücudumu öyle büyük yap ki cehennemi yalnız ben doldurayım. Başka kimseye yer kalmasın. Böylece senin takdirin yerine gelmiş olur ve bütün insanlar yanmaktan kurtulur' diye dua ettim" dedi.