"Ey Kureyşliler! Elimden kurtulamazsınız!"

Kureyş'in ileri gelen müşrikleri bir gün Kâbe dibinde oturmuş Efendimizi çekiştiriyorlardı ki biri ayağa fırlayıp;

"Bu ne hâldir yahu!.. Üzerimize ölü toprağı mı serpildi?.. O, tanrılarımıza hakaret ediyor, biz susuyoruz... Ona haddini bildirmeliyiz!" diye seslendi.

O anda Efendimiz geldi.

Bunu fırsat bilip sataştılar...

Önce bir iki lâf, sonra da hakaret... Efendimiz, muhteşem bir vakarla gelip karşılarına dikildiler o kâfirlerin! Müşrikler, korkudan titremeye başladılar!

Efendimiz, onlara;

"Ey Kureyşliler! Sizi imana davet ediyorum. Eğer iman etmezseniz elimden kurtulamazsınız!" diye seslendi.

Cevap veremediler.

Ve çaresizlik içinde;

"Aman yâ Ebel Kâsım, biz sana ne dedik ki! Şeyy yani, sen bizden birisin... İbâdetine devam et... Biz sana nasıl karışabiliriz?" diyerek yalvarmaya başladılar.

Ertesi gün oldu...

Kâbe'ye koştular yine.

Reisleri "Bu iş buraya kadar arkadaşlar! Yetti artık... Onu ilk gördüğümüz yerde öldüreceğiz!" dedi.

Ve sordu onlara:

"Tamam mı?"

"Tamam."

"Söz mü?"

"Söz."

Kötü haber çabuk yayıldı... Hazret-i Fatıma'ya ulaşınca mübarek pek üzüldü!..

Peygamberimiz, ona "Üzülme kızım... Onlar bana bir şey yapamaz" buyurdular.