"Ben, Allah için hizmet ediyorum"

Ali bin Ebi Talip (radıyallahü anh) vefat edince oğulları Hasan ve Hüseyin onu defnedip geri dönüyorlardı ki bir viranelikte inilti duydular...
Baktılar ki biri yatıyor.
Yaşlı, garip ve hasta...
Üstelik de ağlıyor... Acıyıp sordular ki: "Niçin ağlıyorsun?"
"Derdim büyük gençler."
"Nedir derdin baba?"
"Aah evlâtlar, ben bir yiğidi merak ederim ki bir senedir gelir ve bütün ihtiyacımı görürdü. Ama bugün gelmedi... Ben, onsuz ne yaparım?" dedi.
"Kimdi o yiğit?"
"Bilmiyorum... İsmini sordum, söylemedi. Israr edince de 'İsmimi ne yapacaksın? Ben, Allah için hizmet ediyor, mükâfatını da Ondan bekliyorum' dedi."
"Peki nasıl biriydi?"
"Ben âmâyım çocuklar, tarif edemem... Ama devamlı Rabbini zikrediyor, zikrine melekler de iştirak ediyordu."
İki kardeş ağlamaya başladılar!
Bu defa o merak etti:
"Siz niçin ağlarsınız?"
"Tarif ettiğin kişi bizim babamızdır... Adı da Ali bin Ebi Talip'tir" dediler.
"Ne oldu ona?"
"Bu sabah vefat etti."
O bunu duyunca "beni onun kabrine götürün!" diye yalvardı.
Götürdüler.
Orada açtı ellerini ve ağlayarak "Yâ ilâhi, beni bu kabir sahibine kavuştur. Ben onsuz yaşayamam" diye dua etti. Duası kabul olup vefat etti ve oracığa defnolundu...