"Tek çare, Onu öldüreceğiz!.."

Ebu Cehil kâfiri, Resulullah Efendimiz hakkında yandaşlarına "Tek çaremiz var arkadaşlar... Onu öldüreceğiz!" dedi.
Öbürleri şaşırdılar...
Ve şaşkınlık içinde;
"Öldürmek mi?" dediler.
Ebu Cehil;
"Evet arkadaşlar... Çünkü o, tanrılarımızı kötülüyor, dinimize bâtıl diyor, ecdadımızın cehennemde olduğunu söylüyor. Onu öldürmemiz şart oldu!.. Kim bu işi yaparsa ona mükâfat var" dedi.
"Nasıl bir mükâfat?"
"Yüz kızıl tüylü deve, ayrıca altın, gümüş ve daha neler neler... Servete boğacağım o bahadırı!"
Sessizlik sardı ortalığı.
Herkes birbirine baktı.
Peygamberi öldürmek!..
Bu, fevkalâde zor bir işti... Hatta imkânsızdı... Çünkü Onun ölümüyle Kureyş ikiye bölünecek ve kan dâvâları başlayacaktı.
Herkes bunları düşünüyordu...
O ara biri ayağa fırladı ve Ebu Cehil'e dönüp "O dediğin işi ancak Hattaboğlu yapabilir!" diye kükredi...
Bütün gözler ona çevrildi.
Ona hayranlıkla baktılar.
Ve sevinç içinde "Yaşa yâ Ömer! Bu işi ancak sen becerirsin..." diyerek tasdik ettiler kendisini.
Hatta teşvik ettiler.
Kışkırttılar... Ve bir alkış tufanı koptu... Ömer'in cahiliyet damarı kabarmıştı... Kılıcını kavradığı gibi düştü yollara...
Onu 'öldürmek' için gitti.
'Âşık' olarak geri döndü.