"Pişmanım, ne olur affet!"

Dai Mehmed Efendi Gelibolu'da yaşamış bir Allah adamıdır.
Bu zat bir gün çıktı köyden.
Gelibolu'ya gidecekti.
Yolda yorulup oturdu bir gölgelikte.
Ve uyuyakaldı... Ancak Gelibolu kolağası, "sarhoş" sandı bu Allah dostunu.
Dürtüp uyandırdı.
Ve sordu kabaca:
"Kalk, kimsin sen, sarhoşsun üstelik?"
Mübarek zat:
"Hayır, ben içki içmem" dedi.
Kolağası:
"Yalan söylüyorsun, düş önüme" dedi.
Ve götürüp hapsetti.
Büyük zat tekrar ikaz etti:
"Yapma, pişman olursun."
Cevap bile vermedi.
Ama kalbi incinmişti mübareğin!
Kırık kalple "Hasbünallah!" dedi.
Yani Allah bana kâfidir.
O "Hasbünallah" dediğinde kolağası "felç" oldu evinde...
Tutmaz oldu eli ayağı.
Ama anladı hatasını.
"Eyvâh, ben ne yaptım?" dedi.
Ve sedyeyle gitti hapishaneye.
Onu hapisten çıkarıp:
"Pişmanım, ne olur affet" dedi.
Mübarek zat acıdı yine.
"Tamam, affettim" dedi.
O 'affettim' der demez iyileşti...
Sedyeyle geldiği hapishaneden "yürüyerek" gitti evine.
Dahası "talebesi" oldu.
Ve ömür boyu hizmet etti kendisine.
Çok da duasını aldı.