Sultan Yıldırım Bayezid Han, Murad-ı Hüdavendigar'ın oğludur. Babası şehid olunca, Osmanlı tahtına çıktı. Rumeli'de ve Anadolu'da çok şehirler aldı. Çevik, atılgan, cesur, zamanının hadiselerini kavramış iyi bir kumandan ve iyi bir sultan idi... Timur Han da iyi bir Müslüman ve bahadır idi. Çok medrese ve kütüphane yaptı. Büyük âlimlerin sohbetinde bulunur, nasihatlerini dinlerdi. Allahü teâlânın dinini cihana yaymayı gaye edinmişti. Her zaman, her yerde İslamiyet için çalıştı. Seyyidlere, âlimlere, hukukçulara, mütefekkirlere ve tarihçilere özel bir ilgi gösterirdi... Ne var ki kader, bu iki Sultanı karşı karşıya getirmek üzereydi!.. Savaş artık kesin gibiydi... O günlerde, Yıldırım Bayezid'in kızı Hundi Hatun, kocası Emir Sultan hazretlerine sorar:
-Bir savaş başlamak üzere. Bu durumda babamı yalnız mı bırakacaksınız?
-Bak hanım! Ne bu savaşın bir manası var, ne de babanın kazanma şansı.
-Niye öyle söylüyorsun. Babam mağlubiyet tatmamış bir sultandır.
-Timur da mağlubiyet tatmayan bir hakandır. Sen onun kaç devleti yıktığını biliyor musun? Üstelik ülkesi daha büyük, askeri daha fazla. Dahası Maveraünnehr illeri ilimde de, sanatta da çok önümüzde.
-Sen babamın manevi zırhı değil misin?
-Peki sen Timur'u koruyucusuz mu sanıyorsun! O, zamanın kutbundan (Emîr Külâl) dua aldı. Ancak Hace Hazretlerinin dahi böylesi bir savaşa rızası yok.
-Ne yapmalıyız peki?
-Mukadderatın önüne geçilmez... Zor günlere hazırlansanız iyi edersiniz.
...Ve, malum olduğu üzere Çubuk Ovasında Ankara Savaşı yapılır. Osmanoğullarının acı mağlubiyetinin ardından Timuroğulları Bursa'yı muhasara altına alırlar. Şehir halkı zor durumdadır, hatta aç kalır. Ahali gelip Emir Sultan'ı bulur ve çok yalvarırlar. Mübarek bir kâğıda bir şeyler karalar, ordugâha yollar. O kâğıtta yazılanlar bir "emir" midir yoksa bir "rica" mıdır, bilemiyoruz. Ancak bildiğimiz bir şey var ki; hemen o gün çadırlar sökülür. Timuroğulları Bursa'dan Asya yollarına düzülür...
