DARBE GÜNLERİNİ ÖZLEYENLERE...

Bir hayal edin.
Öz kardeşiniz kamyon lastiğinin içine sıkıştırılmış.
Üzerine sabaha kadar soğuk su sıkılıyor.
Ya da.
Çocuğunuz yaşındaki erlerden dayak yiyorsunuz.
Diyelim Adıyaman Hapishanesi'nin meşhur işkence merkezine düştünüz.
Arkadaşlarınız gözaltında ölüyor.
Ya da çocuğunuz.
Ne hissedersiniz?
Ülkücüyseniz sosyal demokrat savcının eline düşüyorsunuz.
O da sözde sosyal demokrat.
Solcuysanız tam tersi...
Elleriniz bağlı, iple tavana asılıyorsunuz.
Böylece işkencenin izi kalmıyor.
Acınızı bir siz bilirsiniz bir de Allah.
Elin oğlu ne buluşlar yapar.
Mamak Cezaevi Komutanı işkence mekânı "Kafes"i bulmakla övünür.
Erdost kardeşler o kafese sokuldular.
Saatlerce dövüldüler.
Biri dayanamadı, öldü..
İlhan Erdost'un cenazesine kardeşini de götürdüler.
İşkenceden yeni çıkan Muzaffer Erdost adım dahi atamıyordu.
Kendini unutmuş, kardeşine ağlıyordu.
O günleri mi özlüyorsunuz?
Cizre'de, yere yatırdığı köylülerin sırtında gezen bir komutan düşünün.
Köyün büyüğü Kamil Amca'nın eline insan dışkısı verilmesini.
Ve bunu köy meydanına toplanan herkese yedirmeye zorlanmasını.
Gerisini anlatmıyorum...
71 bin kişiyi komünizmden mahpusa sokmayı.
Zonguldak Alaplı'da toplu ibadeti "Terör eylemi" gibi sunmayı.
Özlediniz mi?
Yılların öğretmenine simit satmayı bile çok gören zihniyete.
Profesöre terminalde bilet kestirmeye.
Çok mu özendiniz?
Bir grup alkoliği çağırıp...
Madımak otelinin önüne biriktirmeyi.
Çok mu seviyorsunuz?
Susurluk için eylem yapanlara, İşçi Partilileri niye saldırtıyorsunuz?
Kaos oluşturup yeni darbe yaptırmak için mi?
Son okuduğum kitap beni fazlasıyla sarstı.
12 Eylül sürecinde avukatlık yapan Hasan Ürel yazmış.
Adı "Mahkum olduk netekim"
Liberte yayınlarından temin edebilirsiniz.
Okurken zaman zaman gözyaşlarıma hakim olamadım.
Bu kitabı hâlâ darbe dönemini özleyenlere ithaf etmek gerekiyor.
Eski Türkiye'nin faziletlerini anlata anlata bitiremeyenlere.
Seçilenleri küçük görenlere.
Harikulade anlatmış Hasan Ürel.
Ellerine ve kalemine sağlık...