Vietnam 18:23 Ho Chi Minh için iftar vakti

OSMAN SAĞIRLI
Otuz yıllık savaş yorgunu Vietnam'da gün boyu mesai yapmaktan yorgun düşmüş pasaport görevlisi ile 13 saatlik uçak yolculuğundan bitap düşmüş biri olarak karşı karşıyayım. Pasaportu evirip çeviriyor, ne davet mektubu ne vize göremiyor. "Yaklaş" komutu ile burnunun dibine kadar sokuluyorum. nbsp;
"Ne için geldin ?" nbsp;
- Fotoğrafçıyım, turizm fotoğ... nbsp;
"Bekle biraz şurada!"
Yanı başında bulunan zile basıyor. Koşturarak gelen görevliye pasaportumu uzatıyor…
On dakika sonra pasaportum iki görevli eşliğinde tekrar bankoda, ben ise esas duruşta …
"Ne kadar kalacaksın?" nbsp;
- Bir hafta...
"Sana üç ay oturum veriyorum. Bol bol fotoğraf çekersin!"
Irak'ta dedelerimin ismini, Küba'da en son okuduğum kitabı, Litvanya'da kullandığım objektif markasını, Ürdün'de Erdoğan'ın halini hatırını bile sormuşlardı. Sosyalist bir ülke olarak sorularda zayıf kaldıklarını söylemeliyim. nbsp;
BURASI MI SOSYALİST ÜLKE nbsp;
nbsp;Ramazan programları için birlikte geldiğimiz, İHH Yönetim Kurulu Üyesi Ahmet Emin Dağ davet mektubu, vize muharebesini kazanıyor. İşte yıllardır görmek istediğim Vietnam'a ayak basıyorum. nbsp;Dışarıda alabildiğine bir yağmur. nbsp;
Çıtı pıtı insanların arasından bir el isimlerimiz eşliğinde bizi kendine doğru çağırıyor... nbsp;
Onun adı da Ahmet Emin'miş... Bir fiş alıp taksi sırasına giriyoruz. nbsp;
Koca koca gökdelenlerin arasından süzülüyoruz. Binaların dışına boydan boya giydirilmiş ışıklı reklam panoları göz kamaştırıyor. Hem de kapitalist ülkelerin en büyük firmalarının reklamları. Ellerinde silahlarla caddelerde volta atan, yeşil arabalarının içinden yolu dikizleyen uydu anteni şapkalı askerler yok. Küba gibi her yerde heykeller, Suriye, İran, Ürdün gibi adım başı slogan tabelaları falan da yok. Burası mı sosyalist bir ülke? Peki biz ne oluyoruz o zaman?
İftar saati biz taksideyken giriyor. Otele yerleşip doğruca Saygon'daki lokantalardan birine kendimizi atıyoruz… Uzakdoğu'nun bize çok uzak mutfağı ramazanda iyiden iyiye kendini hissettiriyor. Suda haşlanmış pilav ve yoldan geçerken kazana düşmüş otlarla ne iftar ne sahur kurtulur. nbsp;Neyse ki Lübnan mutfağından yemekler varmış… nbsp;
MOTORİSTAN DEMEK DAHA DOĞRU
Sabah erkenden Ahmet Emin kapıya dayanıyor. "Kalkın gıda dağıtımına gidiyoruz"
Sokağa çıkmamızla kat kat giyinmiş abilerle ablalarla burun buruna geliyoruz. Şaşkınlığıma şaşıran Ahmet Emin açıklama yapıyor: "Burada size göre kışı yaşıyoruz. Biz de yağmurlu yağmursuz diye iki mevsim. Siz muson yağmurlarına yani kışa denk geldiniz!" 27 derece sıcaklık, yüzde 90 nemde bir insan nasıl üşür ki? Termostatı bozulmuş bu insanların nbsp;
Yol boyu sağımızdan solumuzdan motosikletler geçiyor. Kimi aynaların, kimi tamponların tozunu alıyor. Taksici periyodik aralıklarla korna ve frene basmaktan başka bir şey yapamıyor. Karınca sürüsü gibi öylesine kalabalıklar ki, insanın başı dönüyor. Ahmet neyle ilgilensem o konuyla ilgili açıklama yapmaya başlıyor. "Bu ülkede 20 milyondan fazla motosiklet var. Bunlardan 5 milyon civarı 14 milyon nüfuslu Saygon'da… Bir motosiklet bin dolardan başlayıp 7 bin dolara kadar çıkıyor. Şu yanımızdan geçeni 3 bin dolara alabilirsin". Buradaki motorsiklet sayısı dünyadaki 141 ülkenin nüfusundan daha fazla. Motoristan diye ülke kurulsa nüfus olarak 56.ncı sırada yer alır. nbsp;
Camı açıp bir iki kare fotoğraf alma girişimim Ahmet'i harekete geçiriyor. "Çantaya dikkat et, elini makinaya siper et... Kafanı camdan uzatma, ben öylesine söylüyorum sen kusura bakma. Burada Vietnamlı kadınların Fransızlardan peydahladığı gayimeşru çocuklardan oluşan motor çetesi var. Yolda soymadıkları adam yok!" nbsp;
Ahmet, iphone'un Vietnam sürümü siri uygulaması gibi. Sürekli bir şeyler anlatıyor. Memnun olmuyor da değilim...
VİETNAM'IN İSTANBUL KÜLTÜR MERKEZİ nbsp;
nbsp;Nihayet Jamiul Muslimun Mescidindeyiz. Caminin önünde başörtülü küçük kızlar, takkeli çocuklar koşturuyor. Mescidin avlusunda oturan yaşlı kadın ve erkeklerle selamlaşıyoruz. nbsp;Burası aynı zamanda Vietnam İslam Cemaatinin de merkezi. nbsp;Vietnam İslam Cemaati ülkedeki 90 bin Müslüman'ın tanınan tek temsilcisi olarak kabul ediliyor. Cemaatin lideri ise mütebbessim, pirifâni Hacı İdris İsmail amca. Ülke genelindeki 64 caminin ihtiyaçları ve koordinasyonunu ekibiyle birlikte bu merkezden yürütüyor. Bir nevi Vietnam Diyanet İşleri Başkanı. Kimin neye ihtiyacı varsa ona ve arkadaşlarına koşturuyor. Müslüman ülkelerin neredeyse hepsiyle bağlantıları var. nbsp;
Yıllardır Vietnam'daki Müslümanlara kol kanat geren, onların ihtiyaçlarını karşılamaya özen gösteren İHH İnsani Yardım Vakfı, 2013 yılında yapımına başladığı dört katlı İstanbul Kültür Merkezi'ni nbsp;2014 sonlarında bitirip teslim etmiş. 220 bin dolara maledilen; Medrese ve kültür merkezi olarak tasarlanan bina içerisinde toplantı salonları, şer'i ilimleri okutulacağı bir kültür merkezi ve 230 öğrencinin eğitim göreceği derslikler yer alıyor. Başta çocuklar olmak üzere her yaştan Vietnamlı burada dinî bilgi ve eğitimlerini alabiliyor. nbsp;
Hacı İdris İsmail, medreseyi gezdirirken, aşağıda da hummalı bir çalışma sürüyor. Türkiye'den hayırseverlerin İHH vasıtasıyla yaptıkları bağışlarla hazırlanan gıda kolilerinin dağıtımına geçiyoruz. İçerisinde, pirinç, şeker, un, çeşitli soslar, hurma, süt, kahve, musli, yağ, tuz, konserve, reçel, noodle olan gıda paketleri önceden hazırlanan listedeki isimlere tek tek veriliyor. Daha çok yardıma ihitiyaç duyanlara ise gıda kolileri haricinde zarf içinde yeteri miktarda para da veriliyor. Eş zamanlı olarak Ho Chi Minh City'ye bağlı 16 ve yine ülkenin güneyinde yer alan Engiya'daki 6 olmak üzere 25 mescitte yardım dağıtımı yapılıyor. Aynı anda bin aileye gıda yardımı ulaştırılıyor. nbsp;

OLMAZSA OLMAZLARI MOTOSİKLET!..
Vietnam halkı, TV dizilerinde sürekli ağlayan günlük hayatta ise hiç somurtmayan bir yapıya sahip. Öylesine kibar, naif davranıyorlar ki, konuştuklarını duymakta zorlanıyorsunuz. Marketten satın aldığınız bir ürünü dahi teslim ederken yarı bellerine kadar eğilip sunuyorlar. Aynı adamlar her gün trafikte 20 milyon motosikletin üzerinde saatler geçiriyor. Haliyle tek bir kavga, kaza yok. Peki ya bizde olsa ! nbsp;
Helal olsun!
İftara az bir zaman kaldı. Ahmet'in izinde Taybang Mahallesinin labirent şeklindeki sokaklarında ilerliyoruz. Hamur kokusunu yüzlerce metre uzaktan alırım. Hele bir de ramazan ise bu kilometrelere bile ulaşır...Tıpkı insanları gibi evlerde birbirine benziyor. Çin filmleri bu sokaklarda çekilmiş olmalı. Aniden sokaklardan birinden fırlayan motosiklet, feryat figan kaçışan tavuklar, duvarlara yapışıp ezilmemek için nefesini tutan insanlar. Bir köşe daha dönüyoruz sahne tamamen değişiyor. Sakallı amcalar, yaşmaklı teyzeler camlarında "halal" yazan dükkânlar... nbsp;Apartmandan bozma Anwar mescidinin önünde tek sıra dizili sandalyelerde iftar saatini tesbih çekerek bekleyen amcalar, haşaralık yapan çocuklar, çamdan fırlayan terlikler... Bu insanlarla kesin bir akrabalığımız var... Farkedilmemizle birlikte Vietnamca, İngilizce, Arapça, velhasıl herkes gönlünce hoş geldin diyor. nbsp;
Ahmet Emin Dağ, iftar öncesi fakir ailelerin evlerininkapılarını çalıyor, zarf içerisinde bir ramazan boyu yetecek kadar para yardımında bulunuyor. Yaşlıların hayır duasını alıyor. Ardından 70 talebenin olduğu kuran kursuna yüklü miktarda bir bağış yapıyor. Tekrar mescitdeyiz... Bir koşturmacadır gidiyor. Zemine serilen hasırların üzerine bir çırpıda birbirinden renkli meyvelerin olduğu tabaklar, hamur kızartmaları, bol kişnişli tavuk suyu çorba ve karpuz suyundan müteşekkil iftar menüsü nbsp;döşeniyor. nbsp;Önce mahallenin çocukları kapının yanıdaki sofrada yerini alıyor, aralara gençler, başköşelere ise yaşlılar oturuyor. İmam selatu selamla duaya başlıyor... Tekbirler, tesbihler, ümmete dualar, hayırseverlere dualar... Hep bir ağızdan amin nidaları yükseliyor. nbsp;
Ardından tok bir davul sesi mescidin duvarlarında yankılanıyor.. nbsp;Saat 18.23 ramazanın en güzel anı geliyor. nbsp;Hocanın Allahuekber nidalarıyla birlikte çocuk sesleri, kaşık seslerine karışıyor iftarlar açılıyor. nbsp;