Çalışan anne olmak suç mu?

CANAN ERASLAN

Bir anne... Küçük bir çocuğu var. Üç aylık izin döneminden sonra onu bakıcıya emanet edip işine dönmüş. İlk aylarda her şey daha kolaymış. Akşam işinden dönüyor, çocuğunu birkaç dakika emziriyor, daha sonra ek gıdalarla besliyor ve uyutuyormuş. Gecenin kalan zamanını iş yerinden getirdiği dosyalara gömülmek için kendine ayırıyormuş. Zaman geçip çocuk annenin gerçek ilgisini talep etmeye başladıkça işler zorlaşmış. Çocuk annesinin onunla ilgilenmesini istiyor, ilgiyi göremeyince de ağlamaya başlıyormuş.
Zaman geçmiş, çocuk büyümüş. Artık isteklerini ağlayarak değil, cümlelerle söylemeye başlamış tabii... Gündüz bakıcısıyla yemeğini yiyen, oyunlarını oynayan çocuk, akşam annesinin yolunu hasretle gözlermiş. Annesi gelip ona sarıldığında da bırakmak istemezmiş doğal olarak. Annesi ise “Dur yavrum, yemek zamanı” diyerek indirirmiş kucağından. Yemek, ortalığın toplanması, işten getirilen dosyalar derken çocuk bitap düşüp uyurmuş elbet... Bir gün yine aynı şeyler tekrarlanmış. “Oynayalım mı anne?” sorusuna “İşim var” cevabını almış gece boyu çocuk. Sonra da bir bakmış ki annesi yine bilgisayarına gömülmüş... Almış kâğıt ve kalemi eline yazmış: İşin bitince benimle oynar mısın anne?
Nasıl acıtan bir cümle değil mi?
Daha önceki bir yazımda da kullanmıştım bu cümleyi; çocukların nasıl sevgi açlığı çektiğini anlatmak için.
Peki burada siz olsanız ne yapardınız?
Herkesin yapacağı şey farklı ama öncelikle şunu bilmek gerekiyor ki, çalışan anne olmak suç değil. Doğru olmayan, çocuğun en büyük ihtiyacı olan sevgiyi vermemek, zamanını ondan çalmak olacaktır.
Onun için çocukla nitelikli zaman geçirmek, onun hastalanmasından, yetersiz beslenmesinden korktuğumuz kadar, ilgisiz kalmasından da korkmalıyız. Çünkü besin eksiği giderilir ama sevgi eksikliği kapanmayacak yara açar. Geçtiğimiz günlerde Canbebe, ‘Anneler ile Geleceğe’ projesi kapsamında bir seminer düzenledi. Bebeğini dünyaya getiren annenin işe döndüğünde suçluluk ve yetersizlik hissettiğini, bebeğini bırakıp gitmenin acısını yaşadığını söyleyen Çocuk Gelişim Uzmanı Özge Selçuk Bozkurt “Çocuk iyi bir bakıcı ya da anneanne ve babaanne ile büyüyorsa güven içinde ve mutludur. Fakat size de ihtiyacı var” diyerek şu önerilerde bulunuyor:
İşten eve dönünce ilk olarak bebeğinize sarılın; bırakın ev işlerini.
Henüz bebekse bol bol sarılın, öpün, koklayın, sevin, şarkı söyleyin, konuşun, ten temasında bulunun.
Bir yaşından sonra oyunlarla, masallarla besleyin. Hatta ona da anlattırın. O sayede korkularını ve söylemek istediklerini de anlayabileceğiniz ortam oluşturun.
Çocuğun yanında olup stres içinde olmak da fayda etmez. Aklınız işte, yemekte ise o zaman faydalı olamazsınız. İş konusunda eşinizden yardım alın.
1-2 saati net, sadece çocuğunuzla geçirin. Hem size hem ona iyi gelecektir.

‘İyi ki annem çalışıyor’
Her çocuk annesini yanında ister ama 24 saat çocuğunun yanında olduğu hâlde onunla ilgilenmek, ihtiyaçlarını fark etmek yerine yemek programı senin, evlilik programı benim kanal kanal gezenler... Komşularla, arkadaşlarla geçirilen zamanın onda birini dahi çocuğuna ayırmayanlar da var, bütün gün çalışıp eve döndüğünde çocuğuyla oynayıp ödevleriyle ilgilenenler; yani kaliteli zaman geçirenler de. Bir araştırmada annesi çalışan 10 çocuğa soru sorulmuş. Çok büyük bir oran “Annem çalışıyor. Çalışmaya devam etmesini isterim” demiş ama “Hayır çalışmasın, benimle ilgilensin” diyenler de var, “Çalışsın ama benimle vakit de geçirsin” diyen de... Oranlarını özellikle yazmadım. Bu sonuçlar, aslında annelere güzel bir mesaj.