Abdülvehhab-ı Şa'râni "rahmetullahi aleyh" -5-

"Abdülvehhab Şa'rani" buyurur; (Bir yaz günü, Ziyarete gitmiştim bir İslam büyüğünü. Girince selam verdim, o aldı selamımı, Sonra yüzüme bakıp, sual etti adımı. "Adülvehhab" deyince, dedi ki; (Senelerdir, Seni görmek isterdim, geç otur, işte sedir.) Sonra tutup elimi, öyle sıktı ki benim, Sanki bir mengeneye sıkıştı o an elim. Dedim ki; (Çok büyük bir kuvvete sahipsiniz, Halbuki bana göre, yaşlısınız hayli siz.) Dedi ki; (Bak evladım, elimdeki bu kuvvet, Tâ gençliğimden beri, aynıdır, itimat et. Zira hep "helal lokma" kazanıp onu yedim, O helal lokmalardan, hasıl oldu kuvvetim. "Yüzkırküç" yaşındayım, hem dahi şu anda ben, Hiçbir gün ayrılmadım, helal lokma yemekten. Lakin bugün maalesef, "Kötü" olmuş insanlar, Helal haram demeden, yiyorlar ne bulsalar. İnsanlar arasından kalkmış sevgi, muhabbet, Çirkin olan haramlar, olmuş moda ve âdet. Belâlar karşısında, yok tevekkül ve sabır, Dine karşı insanlar, olmuşlar kör ve sağır. Allahın takdirine, yok tevekkül ve rızâ, Dünyalık sebeplerle, ederler kavga, nizâ. Ey oğlum, kötülerin hali böyle velhasıl, Şimdi "İyi insan"ı anlatayım ben asıl. O, okuyup öğenir, önce ilmihalini, Sonra da buna göre, düzeltir her halini. Eğer günah işlerse, üzülür, kalbi yanar, O çıkmaz hatırından, tâ ölünceye kadar. İyi iş yapsa dahi, kusurlu, noksan bulur, Hatta onu unutup, hiç hatırlamaz olur. Gece gündüz kendini, hep çeker ki hesaba, Düşmesin ahirette, Cehenneme, azâba. "Dünya" düşüncesini, söküp atar içinden, Kurtulmağa çalışır, Cehennem ateşinden. Gönlünden tam olarak, atar "Uzun emel"i, Zira iyi bilir ki, çok yakındır eceli. Kötü bilmez kimseyi, asla yapmaz sui zan, Bunun çirkinliğini, bilmiyor çoğu insan. Halbuki bir Müslüman, çok nafile ibadet, Yaparak, ömür boyu eylese buna gayret, Bunlardan kazandığı o sevapları yine, Mesela terazinin koysalar bir gözüne, Öbürüne de bir tek, "Sui zan" seyyiesi, Konulsa, ağır gelir bu günahın kefesi. Çünkü "Kul hakkı" olup, vebali çok büyüktür, Ahirete kalırsa, tahammülü zor yüktür...