Seyyid Ahmed Bedevi "rahmetullahi aleyh" -5-

Mısır'da "Baş kadılık" vazifesini yapan, "Takuyyiddin" adında biri vardı o zaman. "Ahmed-i Bedevi"nin büyük zat olduğunu, Bilir ve gıyabında severdi gayet onu. Lakin Ahmed Bedevi, hakkında bazıları, Yaparlardı maalesef bazı iftiraları. Hakikati öğrenmek maksat ve gayesiyle, Ziyaretine gitti evine birisiyle. Dedi ki; (Hakkınızda bazı sözler işittim, Keşke işitmeseydim, şaşırdım, hayret ettim. Zira bazı kimseler, diyor ki hakkınızda, Cemaate gelmiyor, hiç kılmıyor bazı da.) Seyyid Ahmed Bedevi, üzüldü gayet buna, Döndü ve "Sert olarak" bir nazar etti ona. Takuyyiddin efendi, nazarın şiddetinden, Bayılıp düştü yere, geçmişti kendisinden. Ayılınca gördü ki, ıssız bir sahradadır, Hiç de tanımadığı bir çöl ortasındadır. Kendisine kızarak, söylendi ki: (Ey ahmak, Nene gerek velide hata kusur aramak! N'olacak şimdi halin bu ıssız sıcak çölde, Açlık ve susuzluktan öleceksin belki de.) O böyle düşünürken, göründü nurlu biri, O zaman çok sevindi o gayri ihtiyari. Zira bir ıssız çölde insanla karşılaşmak, Allahü tealanın bir ihsanıdır ancak. O kişi yaklaşınca koşup öptü elini, Ve ona, ağlıyarak arz eyledi halini. O, dinleyip dedi ki: (Bütün suç sende fakat, Hiç evliya zatlarda aranır mı kabahat? Acaba bilir misin sen şu anda nerdesin? Mısır'dan iki aylık uzak mesafedesin. Seni bu felaketten kurtaracak biri var, O da yine o zattır sen gidip ona yalvar. Şu ilerde cami var, sen hemen oraya git, Ahmed-i Bedevi de teşrif eder bu vakit. Özrünü beyan edip, affını dile ondan, Seni ancak o veli kurtarır bu sahradan.) Takuyyiddin efendi, "Peki" deyip bu defa, Ayrılıp gitti hemen, gösterdiği tarafa. Onun imametinde kılınıp bitti namaz, Takuyyiddin giderek, affını etti niyaz. O buyurdu; (Hızır'a rastlamasaydın şayet, Bu ıssız sahralarda zor idi işin gayet.) Sırtını sıvazlayıp, buyurdu ki; "Haydi git, Zira çoluk çocuğun, seni bekler bu vakit." "Peki efendim" deyip, öper öpmez elini, Evlerinin önünde buluverdi kendini.