Mevlânâ Halid-i Bağdadi "kuddise sirruh" -2-

Ravda-i mübareki ve Kâbe'yi ziyaret, Edip, memleketine avdet etti nihayet. Talebe okutmakla meşgul oldu ilk zaman, Lâkin hiç çıkmıyordu, "Hindistan" hatırından. Çünkü ona, Kâbe'de demişti ki bir âbid; (Senin işin, orada tamam olur ey Hâlid!) Bu düşünce içinde, yanarken her gün içi, Hindistan'dan, yanına çıka geldi bir kişi. Mirza Abdürrahim'di ismi de o gelenin, Talebesinden idi, "Abdullah Dehlevi"nin. O, "Mevlanâ Halid"in huzuruna girince, İletti üstadının, selamını ilk önce. Arz etti ki; (Üstadım, Abdullah-ı Dehlevi, Hindistan diyarına davet eder sizleri.) Başladı onun ile, her gün sohbet etmeğe, Gidemez olur artık, ders için talebeye. Talebe, bu Hindliye kızdılar için için, Lakin bilmiyorlardı, hikmetini bu işin. Hocaları, zahirde yetişmişti gerçi tam, Lakin "Batın ilminde" değildi henüz tamam. Resulullahtan gelen ilim, feyiz ve nûrlar, "Abdullah Dehlevi"nin kalbine akmıştılar. O da, Resulullahın işbu emanetini, Teslim etmek üzere, arardı bir ehlini. Kendisi, Hindistan'da bulunurdu o vakit, Fakat Bağdat'ta idi, o an "Mevlânâ Halid." Kalp gözüyle gördü ki, işte bu büyük zat da, Aradığı o kişi, bulunuyor "Bağdat"ta. Ve hemen gönderdi ki, talebeden birini, Onu alıp gelsin de, versin emanetini. İşte o talebeyle, bir gün "Mevlânâ Hâlid", Çıktılar yolculuğa geçirmeden hiç vakit. Ve lâkin talebeler, hatta cümle ahâli, Pek fazla üzüldüler, öğrenince bu hali. Kimse anlamamıştı hikmetini bu işin, Gidip çok yalvardılar "Yoldan çevirmek" için. Ne kadar ısrar edip, yalvardılar ise de, Çevirmek konusunda, vermedi bir faide. Dediler ki; (Efendim, öyle yer ki Hindistan, Türlü tehlikelerle doludur o yer şu an. Bizleri terk edip de, gitmeyiniz o yere, Zira çok karanlık ve zulmetlidir o yöre.) Buyurdu; (Âb-ı hayat, zulümatta bulunur, Orda feyiz, bereket, ordadır rahat, huzur.) Bir "Gül"ün kokusunu alan "Bülbül" misali, Şiddetle istiyordu, Hindistan'a visâli. Kimseyi dinlemeyip, o yola koyuldular, Herkes, gözyaşlarıyla onu uğurladılar.