Mevlanâ Halid-i Bağdadi "kuddise sirruh" -4-

"Abdullah Dehlevi"nin hizmet ve himmetinde, Kalıp, kısa zamanda kemâle geldiğinde, Üstadı, kendisine buyurdu ki; (Ey Hâlid, Şimdi, memleketine geri dön, Bağdat'a git. Sen de yay bu nurları, taliplerin kalbine, Ve Hak âşıklarını, kavuştur Rablerine.) Arz etti ki; (Ey hocam, ey sebeb-i devletim, Bu hizmetin ifası, zor olur zannederim. Çünkü o diyarlarda var ki öyle kişiler, Pek fazla itibar ve şöhret sahibidirler. Cümle halk, o zatlara gönülden bağlıdırlar, Âlimler de, onlara gayet saygılıdırlar. Ben eğer kalkışırsam o yerlerde bu işe, Halk beni men eder ve başlarlar serzenişe.) O böyle arz edince, buyurdu ki; (Ey Halid, Sen gidince, vaziyet olur buna müsait. Sen anlat doğru yolu oranın insanına, Herkes gelip, yüz sürer ayağının tozuna. İtibarlı kişiler olsa da orda gerçi, Sen gidince, onlar da olur sana hizmetçi.) Sonra bütün talebe ve cümle ahaliyle, Yürüdü dört mil kadar, onu teşyi etmeye. Gözyaşları içinde, onu uğurladılar, (Hâlid herşeyi aldı götürdü) buyurdular. Delhi'den ayrıldıktan bir müddet sonra yine, Mektup yazıp, şunları buyurdu kendisine: (Ey Allahın sevgili kulu Mevlanâ Halid, Esselâmü aleyküm, duacıyım beş vakit. Tepeden tırnağa dek, kusur içinde olan, Bu fakire, öyle çok ni'met gelir ki her an, Bunların şükrü için, Allahü tealaya, Ne desem, yine azdır, sığmaz söze yazıya. Vücudumun her kılı, konuşup gelse dile, Şükrünün zerresini eda edemez bile. En büyüğü şudur ki, bu gelen ni'metlerden, İnabet almanızdır sizin bu fakirlerden. İftihar ediyorum, bu fakir sizin ile, Çünkü bu yol yayılır, kuvvetlenir sizinle. Teveccühlerinize kavuşmakla bu âlem, Başka âlem oluyor, şükürler buna her dem. Nasıl "Bâki Billah"ın talebesi içinde, İmâm-ı Rabbani'nin yeri ayrı idiyse, Ben dahi söylerim ki, her zaman tekrar tekrar, "Mevlana Halid" ile ediyorum iftihar. Siz, o memleketlerin kutb-u âlemisiniz, Sizin vasıtanızla, yayılır nûr ve feyiz. Şimdi sizin eliniz, benim elim demektir, Ve yine sizi görmek, aynen beni görmektir.)