Taha-yı Hakkari "kuddise sirruh" -2-

Nehri'ye nur yağardı... Öyle büyük bir veli idi ki "Seyyid Taha", Hazreti Ebu Bekir'e benziyordu ihlasta. "Şecâat"te hazreti Ömer'di sanki yine, "Hayâ"da benziyordu Osman-ı Zinnureyn'e. "Evliyalık"ta ise, her kim "Seyyid Taha"yı, Görseydi, hatırlardı Aliyyül Mürteza'yı. Allahtan korkusundan, boynundaki bir kemik, Dışa bükülmüş gibi görünürdü az eğik. Vakar ve heybetinden, bakılmazdı yüzüne, Böyle veli, pek nadir gelmişti yer yüzüne. Orta boylu idi ve genişti alınları, Kaşları sıkça olup, açıktı araları. Gözleri iri siyah, yüzü yuvarlaktı hem, Onu anlatmak için, aciz kalır bu kalem. Ona, "Seyyid-i Büyük" derlerdi orada halk, Yani "Büyük Efendi" denir mânâ olarak. Onu gören, bir anda âşık olurdu hemen, "Kâmil insan" olurdu, sohbetini dinleyen. Hâlid-i Bağdadi'nin emriyle "Seyyid Taha", İlim yaymak üzere, gelince Berdesur'a, İnsanlar her taraftan, demeyip uzak yakın, Bu büyüğün yanına gelirdi akın akın. Bir ışık kaynağının etrafına üşüşen, Pervaneler gibi halk, "Nehri"ye koştu hemen. Öyle ki, hatta Nehri, gökteki meleklerin, Bile imreneceği yer oldu o gün için. Pek çok Hak âşıkları, "Nehri"ye koşuyordu, Zulmetten kurtularak, nûra kavuşuyordu. Peygamber-i zişan'ın kalbinden çıkan nûrlar, "Nehri"den yayılırdı, dünyaya o zamanlar. Bir müslüman, geçseydi Nehri'nin hududunu, Feyiz ve bereketi, kaplardı derhal onu. Biri, ziyaret için gelse idi "Nehri"ye, Abdestsiz giremezdi, huduttan içeriye. Binlerle gönül ehli, bu büyük veli zatın, Nûruna kavuşmağa gelirdi akın akın. Resulullahın yolu, ilim, ahlak ve edeb, Nehri'den her tarafa yayılırdı o gün hep. Karınca yuvasını andıran medreseler, Binlerce talebe ve yüzlerce müderrisler, Din ve fen ilimleri tedris olunuyordu, O zamanlar Nehri'ye, sanki nûr yağıyordu. "Seyyid Taha" an be an, bütün medreseleri, Tetkik buyuruyordu talebe ve dersleri. Ne zaman ki, sohbete başlasaydı dergâhta, Kendinden geçiyordu dinleyenler adeta. Binyediyüz hane ve onaltı bin nüfusun, Hepsi, o medreseden yiyip içerdi o gün.