Taha-yı Hakkari "kuddise sirruh" -5-

Bir zamanlar Irak'ta, Berzenci ve Hayderi, Nâmında iki büyük kabile var idi ki, Bunların arasına girerek bir husûmet, İlerleyip, savaşa döndü bu en nihayet. Ne kadar sözü geçen itibarlı adamlar, Araya girdiyse de, mani olamadılar. Çaresizlik içinde, dedi ki birçokları; (Nehri'de Seyyid Taha barıştırır bunları.) Bir hey'et tertip edip, yollandılar Nehri'ye, Ve bunu arz ettiler, "Taha-yı Hakkari"ye. Dediler; (İşte böyle, çok müşkildir vaziyet, Bunu halletmek için, buyursanız bir himmet. Şu an iki kabile savaşmak üzeredir, Kalmadı başka çare, bütün ümid sizdedir.) Hem dînî, hem insânî vazife olduğundan, Kabul edip, onlarla Irak'a oldu revan. Hâdise mahalline gelirken yavaş yavaş, Başlamak üzereydi neredeyse bir savaş. Lâkin teşrif edince oraya bu veli zât, Ânında sona erdi, bu büyük fitne fesat. Zira iki taraf da görüp "Seyyid Taha"yı, Ânında bıraktılar, bu döğüş ve kavgayı. Ve çok büyük hürmetle, onu karşıladılar, Sonra, birbirleriyle barışıp anlaştılar... Bir gün de seyyidlerden iki kişi, bir ara, Bir hayli hediyeler yüklenip katırlara, Hediye etmek için, "Taha-yı Hakkari"ye, Irak'tan yola çıkıp, gelirlerdi Nehri'ye. Lâkin "Musa Bey" diye bir münafık, onları, Durdurup, yükleriyle gasbetti katırları. O iki seyyid ise, üzülüp bu vak'aya, Gelip haber verdiler, bunu "Seyyid Taha"ya. O da, bu münafığa gönderdi ki bir haber, (Peygamber evladıdır üzdüğün bu kimseler. Bunun için onlara gösterip saygı, hürmet, Derhal katırlarını onlara iade et. Yükler bana aitti, olsunlar onlar senin, Ve lakin kalplerini kırma bu seyyidlerin.) Mûsa Bey, bu haberi aldı ise de, fakat, Onun bu ricasına etmedi hiç iltifat. Onun bu tutumunu öğrenip "Seyyid Taha", Ona, başka biriyle saldı bir haber daha. Yine dinlemeyince, çok üzüldü bu hâle, Artık Hak tealaya etti onu havâle. Günlerden Cuma idi, evinde o münafık, Gece, yatmak üzere yapıyorken hazırlık, Midesine şiddetli bir ağrı saplanarak, Ölüp gitti o gece, durmadan bağırarak. Kapkara, kömür gibi olmuştu cenazesi, Seyyidleri üzmenin, bu oldu neticesi.