Taha-yi Hakkari "kuddise sirruh" -6-

Gürpınar kazasında, vardı ki bir Müslüman, Bu zatın talebesi olmuş idi bir zaman. Ve lakin bir gün dağdan, kurt gelip maalesef, Bunun koyunlarına saldırıp etti telef. Tam o güne tesadüf edince bu hadise, Şeytan fırsat bilerek, verdi ona vesvese. Dedi; (Sen, ona gidip talebe oldun, fakat, O hocadan, sana hiç gelmez hayır, menfaat. Uğurlu gelmedi bak, o hocaya gidişin, Tam o günden beridir ters gidiyor her işin.) O dahi aldanarak, bu şeytan yalanına, Artık "Seyyid Taha"nın gitmez oldu yanına. Önceden çok severken, Hakkın bu velisini, Terk etti ondan sonra, sohbetini, dersini. Seneler sonra bir gün, camide "Seyyid Taha", Namaz kıldıracağı bir anda cemaata, Tam getirecekti ki iftitah tekbirini, Şiddetle ileriye uzattı tek elini. Ve sanki birisini kovar gibi yaparak, (Defol, defol) diye de, seslendi bağırarak. Namaz bittikten sonra, dediler; (Efendim, siz, Niçin böyle bağırıp, "defol, defol" dediniz?) Buyurdu ki; (Bir mü'min, gelmiş son nefesine, Şeytan da uğraşırdı "İmansız" ölmesine. Büyüklere sığınıp, şeytanı kovaladık, Çok şükür iman ile vefat etti o artık.) Dediler ki; (Efendim, acaba o kim idi? Tesbihi geri verip, sizi terk eden miydi?) (Evet, o kimse idi) deyince Seyyid Taha, Talebenin hayreti ziyade oldu daha. Dediler ki; (Efendim, terk etmişti o sizi, Ve hiç bilememişti kadr-ü kıymetinizi) Buyurdu ki; (Doğrudur, dediğiniz hakikat, Bir zaman muhabbeti var idi bize fakat.) "Taha-i Hakkari"nin mübarek dergâhında, Misafir bulunurdu, günün her saatında. İaşe işlerini yürüten vazifeli, Geldi "Seyyid Taha"ya bir gün akşam üzeri. Dedi ki; (Misafirler geliyorlar ard arda, Ve lakin hiç unumuz kalmadı ambarlarda.) Seyyid Taha, memuru dinleyip buyurdu ki; (Sen, un bitti diyorsun, var ambarda halbuki.) Arz etti ki; (Hepsini süpürüp geldim size, Hiç unumuz kalmadı, emriniz nedir bize?) Buyurdu ki; (Evladım, sen git de bir daha bak, Öyle zan ederim ki, ambarda un olacak.) "Peki" deyip, ambara gittiğinde o tekrar, Hayret ile gördü ki, un ile dolu ambar.