Veysel Karani "rahmetullahi aleyh" -4-

Her gün "Veysel Karani" yapardı çok ibadet, Evliyalıkta dahi, yükselmiştir be gayet. O Resulü görmeden, feyzine kavuşmuştur, Ve hatta "Tabiin"in, en yükseği olmuştur. Halk "Üveys-i Karni"ye divane derdi önce, Sonra, büyüklüğünü anladılar iyice. Çok hürmet göstermeğe başlayınca ona halk, Terk etti o diyarı, bu yüzden ayrılarak. O, yaşlı annesi de vefat eylediğinde, Karen'den çıkıp gitti Kûfe vilayetine. Lâkin onu, Kûfe'de olmadı pek tanıyan, Zira o, kendisini gizlerdi hep ağyardan. "Harem bin Hayyan"dır ki, görenlerden birisi, Fırat'ın kenarında gidip buldu "Üveys"i. Bu zat anlatıyor ki: Onu çok merak ettim, Bu dünya gözü ile, onu görmek istedim. Kûfe'ye kadar gidip, buldum onu nihayet, Baktım, su kenarında alıyor o an abdest. Yaklaşıp selam verdim, o dahi baktı bana, Dedim; (Merhamet etsin yâ Üveys Allah sana) O kadar çok sevdim ve acıdım ki o kadar, Ağlayıp, gözlerimden aşağı aktı yaşlar. Çünki çok zaif idi, ağladı o da o an, Sordu bana; (Nasılsın, ey Harem ibni Hayyan?) Dedim; (İyiyim lakin, tanımazken hiç beni, Nasıl bildin hem benim, hem babamın ismini?) Dedi; (Her şeyi bilen, bildirdi bunu bana, Rûhum âşina idi zaten senin rûhuna.) Dedim; (Resulullahtan, bana bir hadis söyle) Dedi ki; (Göremedim ben onu baş gözüyle. Ben Onun haberini duydum başkalarından, İşitmedim bir hadis, bizzat kendi ağzından.) Dedim ki; (Öyle ise, okuyun da bir âyet, Sizden duymuş olayım, isterim bunu gayet.) Bir Eûzü Besmele söyleyip o da hemen, Sonra, şu âyetleri okudu ki mealen: (İnsanları, cinleri, beni tanımaları, Ve sırf ibadet için, yarattım ben onları. Yeri göğü ve bunlar arasında ne ki var, Oyun olsun diyerek, yaratılmadı bunlar.) Sonra bir sayha vurdu, feryad etti orada, Aklının gittiğini sandım ben o arada. Sordu bana; (Buraya niçin geldin ey Harem?) Dedim ki; (Geldim sizi görüp tanışayım hem.) Buyurdu; (Bir müsliman tanıyınca Rabbini, Lüzum yok tanımağa, Ondan gayri birini.) (Yine söyle) deyince, dedi ki; (Yattığında, Bil ki ölüm bekliyor, yastığının altında.)