Veysel Karani "rahmetullahi aleyh" -5-

Bir gün Harem bin Hayyân, geldi "Veysel Karani"ye, Rica etti; "Bana bir nasihat eyle" diye. Buyurdu; (Bir günaha, deme sakın "Bu ufak." Sen onunla Rabbine âsi oldun, ona bak. Günahın küçüğü de, "Büyük"tür eyle hayâ, Çünki isyan etmektir o da Hak tealaya.) Harem, ona sordu ki; (Nerede yerleşeyim?) (Şam) deyince, dedi ki; (Nasıldır orda geçim?) Buyurdu ki; (Rızkında şüphe ederse bir zat, Yazık ki, o kimseye fayda etmez nasihat.) Dedi; (Bir tavsiyede bulunun bana şu an,) Buyurdu ki; (Ey Harem, düşün ki öldü baban. Bir nice Peygamberler "aleyhimüssalevat", Muhammed Resulullah, O dahi etti vefat. Hazreti Ebu Bekir, birçok eshab öldüler, Kardeşim Ömer dahi vefat etti, âh Ömer.) Onun son cümlesine, şaşırdı Harem hatta, Dedi ki; (Ömer henüz ölmedi, o hayatta.) Üveys te'yid etti ki; (Elbette öldü Ömer, Bana, onun mevtini Rabbimiz verdi haber. Kendini de ölü say şimdi ey ibni Hayyân, Ölümü, hatırından çıkarma hatta bir an. Kavmine, akrabana varınca sen de bizzat, Ölümü hatırlatıp et böylece nasihat. Bir adım ayrılma ki sakın ehli sünnetten, Yoksa kurtulamazsın Cehenneme düşmekten.) Sonra dua etti ve dedi ki; (Tamam vakit, Ey Harem ibni Hayyan, ben gideyim, sen de git. Bir daha ne ben seni göreyim, ne sen beni, Beni dualarınla hatırla, ben de seni, Sen bu taraftan yürü, ben gideyim şu yandan,) Gitti, ben takip etmek istedim arkasından. Lakin izin vermedi, uzaklaştı yalnızca, Ağladığını gördüm, arkasından bakınca. Ben dahi ardı sıra, ona bakıp ağladım, Bir daha da hiç ondan bir haber alamadım. Onunla, çok az kimse görüşmüştür hayatta, Bu hususta kendi de, şöyle demiştir hatta: (Benim ile en fazla konuşan iki zattır, Bunlar hazreti Ali ve Ömer bin Hattab'tır.) O, Mekkede Hac yapıp, gelince Medine'ye, Gösterdiler "Resulün türbesi budur" diye. O, bunu öğrenince, bayılıp düştü birden, Sonra dedi; (Götürün beni hemen bu yerden. Bir yer ki, kabri vardır orda Resulullahın, Benim için o yerde, tadı olmaz hayatın. Resulullahın medfun olduğu bir beldede, Benim hayatta olmam, yakışır mı edebe?)