İmam-ı A'zam Ebu Hanife "rahmetullahi aleyh" -1-

İslam alimlerinin en büyüklerindendir, Eshabı görmüştür ki, yani "Tâbiin"dendir. Hanefi mezhebinin reisi olan bu zat, Ehli sünnetin dahi, reisidir o bizzat. İsmi "Nu'man bin Sabit" ise de esasında, Ona, "İmâm-ı a'zam" denir halk arasında. Altıyüzdoksandokuz senesinde, Kûfe'de, Doğdu ve tahsilini ikmal etti bu yerde. Yüzelli hicri yılda, yetmiş yaşında iken, Bağdat vilayetinde, vefat etti şehiden. "Ebû Hanife" dahi, denir ki ona bir de, "Mü'minlerin babası" demektir Arabide. Babası "Sâbit" dahi, Faris oğullarından, Âlim, salih bir kişi idi ki ehli irfan, Hazreti Ali ile, görüşüp bu muhterem, Kendi ve soyu için, dua almış idi hem. "Nu'man" küçük yaşında ezberledi Kur'an-ı, İlim öğrenmek ile geçiyordu her ânı. Üstün kabiliyeti ve keskin zekası da, Fark edildi hemence, âlimler arasında. Devrin alimlerinden, "Şa'bî" adında bir zat, Ondaki bu cevheri sezmişti o da bizzat. Görünce bir gün onun, çarşıya gittiğini, Sual etti, ne işle iştigal ettiğini. (Ticaret yapıyorum) deyince kendisine, Buyurdu ki; (Devam et bir ilim meclisine. Zeki, kabiliyetli bir kimsesin çünki sen, Büyük alim olursun, ilme devam edersen.) Bıraktı ticareti, onun bu sözü ile, O gün ilme sarıldı, büyük bir arzu ile. İlk öğrendiği ilim, olmuştu "İlm-i kelâm", Bu ilimde, parmakla gösterilir oldu tam. Başladı öğrenmeğe, sonra "Fıkıh ilmi"ni, Bu ilim, daha fazla cezbetti kendisini. Düşündü ki; "Ebedi saadete kavuşmak, İslâmın ahkamına uymakla olur ancak. Bu da, fıkıh ilmiyle yakından ilgilidir, Çünki din ahkamını, ilm-i fıkıh bildirir." Ders hocası, "Hammad bin Ebû Süleyman"dı ki, Onun, yirmisekiz yıl dersine devam etti. Ve sonunda geldi ki öyle bir dereceye, Bu, nasib olmamıştır ondan gayri kimseye. Başta eshabı kiram olmak üzre hem dahi, "Dörtbin" kadar âlimden ders aldı bizatihi. Bütün ilimlerde ve cümle üstünlüklerde, En yüksek dereceye çıkmıştı o devirde. Yayıldı her tarafa, onun şanı, şöhreti, Ve herkes tarafından, yapıldı hayli methi.