İmam-ı A'zam Ebu Hanife "rahmetullahi aleyh" -3-

"İmam"ı, o zaman ve sonraki zamanlarda, Gelen büyük alimler, methettiler her anda. "Malik" hazretlerine gelince bir gün "İmam", O, ayağa kalkarak gösterdi bir ihtiram. O gidince dedi ki yanındaki zevata; (Ebû Hanife derler, şimdi giden bu zâta. Öyle bir âlimdir ki, mesela o zat eğer, "Şu ağaç altındandır" der ise, isbat eder.) Bir alim de diyor ki; (Ederim ki ben yemin, Onun gibi bir fakih, görmedi rûy-i zemin. O mübarek ağzından, din ile alâkadar, Bir tek kelam duymağa, veririm yüzbin dinar.) Dâvud-u Tai'nin de, yanına, bir diyardan, Gelip sitayiş ile bahsettiler "İmam"dan. O dahi buyurdu ki; (O, kutup yıldızıdır, Karanlıkta kalanlar, onunla yol, iz bulur.) Hafız Abdül'aziz de, diyor ki; (O, mi'yardır, O, ehli sünnet ile, başkasını ayırır. Kim onu seviyorsa, ehli sünnettir o zat, Sevmiyorsa, olmuştur sapık ve ehli bid'at.) Süfyan-ı Sevri'nin de, biri geldi yanına, (Ben İmam'ın yanından gelirim) dedi ona. Buyurdu; (Yeryüzünün en büyük âliminin, Yanından geliyorsun, acaba var mı bilgin?) İmâm-ı Şafii de, buyurdu ki bunda hem; (Ben ondan daha büyük fıkıh alimi bilmem. Kim öğrenmek isterse, fıkıh ilmini eğer, Onun talebesiyle, bulunsun, ona yeter.) Ahmed bin Hanbel de der ki; (İmam-ı a'zam, Vera, zühd ve takvada, çok titizdi ve sağlam. Ahiret derdi ile, dertlenmişti o asıl, O zatı anlıyacak kimse yoktu velhasıl.) İmam-ı Malik'e de, dediler ki; (Niçin siz, Hep İmam-ı a'zamı fazla methedersiniz?) Buyurdu ki; (Öyledir, çünki onun sözleri, İnsanlara daha çok olmuştur faideli. İlim sahibi olan, olsa da hayli zevat, Onunla mukayese edilmez onlar fakat.) Yahya Mu'az-ı Razi, rüyasında bir gece, Resulullahı gördü ve sevindi bir nice. Dedi; (Ya Resulallah, ararsam sizi şayet, Nerde bulabilirim, var mıdır bir işaret?) Buyurdu; (İlmindeyim, ben İmam-ı a'zamın, Oradan başka yerde, arama beni sakın.) İmâm-ı Gazâli de, buyurdu ki nihayet; (İmâm, gece ve gündüz ederdi çok ibadet. Zühd ve takvâ sahibi bir kimseydi o her an, Çok fazla korkuyordu, Allahü tealadan.)