İmam-ı a'zam Ebu Hanife "rahmetullahi aleyh" -9-

Kötü komşu!.. İçkici bir komşusu var idi ki "İmam"ın, Evi çok yakın olup, yanındaydı dergâhın. Her gece, meyhaneden gelip "sarhoş" olarak, Rahatsızlık verirdi, bağırıp çağırarak. Ayrıca da saz çalar ve şarkılar söylerdi, "İmam" bir şey demeyip, devamlı sabrederdi. Bu adam, meyhanede, bir gün çok içip yine, Gece, sarhoş olarak geliyorken evine, Vazifeli memurlar, onu yakaladılar, Suçlu olduğu için, hemen hapse attılar. Ertesi gün, adamın hiç sesi gelmeyince, Bunu, İmam-ı a'zam merak etti iyice. Dedi ki; (Gelmez oldu, sesi o komşumuzun, Başına bir musibet gelmesin sakın onun.) Dediler; (O, dün gece, gelirken meyhaneden, Bekçiler yakalayıp, atmışlar hapse hemen.) "İmam" buna üzülüp, derhal gitti valiye, Ki desin, "Komşumuzu hapisten çıkar" diye. Vali onu görünce, ayağa kalktı derhal, Büyük bir hürmet ile, etti onu istikbal. Dedi; (Acep nedendir, buraya teşrifiniz? Yerine getirelim, var ise bir emriniz.) Buyurdu; (Komşumuzu hapse atmış bekçiler, Geldim ki çıkarasın, imkanı varsa eğer.) Dedi ki; (Ey efendim, böyle ehemmiyetsiz, İş için, bana kadar niçin zahmet ettiniz? Bir haber verseydiniz, kâfiydi bize bunu) Deyip, çıkarttı hemen hapisten komşusunu. Komşu gencin koluna girerek sonra "İmam", Valiye veda edip, ayrıldılar oradan. Buyurdu ki; (Ey komşu, bakma kusurumuza, Biraz geç vakıf olduk sizin durumunuza.) Bir kese "Para" verip, buyurdu; "Al bunları, Eve bir şeyler al da, sevindir çocukları." Yine büyük "İmam"ın ilimde ehliyeti, Ve Kur'anı kerime olan vukûfiyeti, Öyle derin idi ki, bir gün çıktı evinden, Bir yere gitmek için, çözdü atı yerinden. Koydu bir ayağını, bir özengiye, ama, O anda bir genç gelip, bir şey sordu "İmam"a. İmam, o halde iken, ata binene kadar, Bu dini mes'eleyi düşündü az bir miktar. Yani birkaç saniye içinde, bunu hemen, Düşünüp şöyle dedi o kimseye cevaben: (Kur'anı baştan sona düşündüm de evladım, Bu suale, şimdilik bir cevap bulamadım.) Yarın gel, cevabını al) diyerek o gence, İctihad buyurarak, cevapladı hemence...