İmam-ı a'zam Ebu Hanife "rahmetullahi aleyh" -11-

İmam-ı a'zam Ebû Hanife hazretleri, Ticaretle iştigal eder idi ekseri. Onun güzel ahlâkı ve kanaatkârlığı, Her işinde, kendini gösterirdi devamlı. Zengin olduğu gibi, "Cömert" idi be gayet, Ve asla emanete etmez idi hıyanet. Çok dikkat eder idi, helalden kazanmağa, Haramın zerresinden, kaçardı çok uzağa. Öyle "Allah korkusu" var idi ki içinde, Her an takvâ üzere olurdu her işinde. Şüpheli olsa idi, az bir kısmı kârının, Fukaraya verirdi, tamamını o kârın. Kendi talebesinin ihtiyaçlarını da, Kendi temin ederdi, giyim kuşam ve gıda. Ayrıca "Para" verip, derdi ki; (Bu ni'metler, Benim değil, Rabbimden bende emanettirler. Benim size verdiğim bu şeyler, Rabbimizin, Benimle gönderdiği rızkınızdır hep sizin.) Onlar maddi bakımdan bir şey düşünmeyince, İlme çalışırlardı, devamlı gündüz gece. Çok olmasına rağmen malı, mülkü, serveti, Onlara, zerre kadar yoktu bir muhabbeti. Ders veriyor idi ki, bir gün talebesine, Bir kimse, şu haberi getirdi kendisine: (Efendim, sizin malı götüren gemi var ya, Duyduk ki, fırtınadan batıp gitmiş deryaya.) Bu haberi duyunca, başını öne eğdi, Biraz durup ve hemen "Elhamdülillah" dedi. Az sonra, aynı adam gelerek huzuruna, Bu sefer tam aksine bir haber verdi ona. Dedi; (O batan gemi, size ait değilmiş, Biz yanlış işitmişiz, batan başka gemiymiş.) Bunda da büyük İmam tefekkür edip yine, "Elhamdülillah" deyip, şükreyledi Rabbine. Lâkin talebeleri, merak etti bu hali, Birisi sordu hemen, İmam'a şu suali: (Geminin battığını duyunca siz ilk defa, "Elhamdülillah" deyip, şükrettiniz Allaha. Batmamış olduğunu öğrenince yine siz, Niçin "Elhamdülillah" diyerek şükrettiniz?) O an Ebû Hanife, ara verip dersine, Şöyle cevap buyurdu, hemen talebesine: (İlkinde, düşünmedim mallarımın halini, Bilâkis merak ettim, kalbimin ahvalini. "Üzüntü var mı?" diye, nazar ettim kalbime, Gördüm ki üzüntü yok, şükreyledim Rabbime. İkinci haberde de, kalbime ettim nazar, Gördüm ki bir "Sevinç yok", şükrettim buna tekrar.)