İmam-ı a'zam Ebu Hanife "rahmetullahi aleyh" -12-

İmam-ı a'zam Ebû Hanife hazretleri, İlme hizmet etmekti, onun hep gayretleri. İlim ve içtihadda, ulaştı en zirveye, Ve "Ca'fer-i Sadık"ın kavuştu çok feyzine. Bu büyük evliyaya, iki yıl etti hizmet, Bu sayede kalbine, aktı çok feyz ve hikmet. Ömrünün sonlarına gelmişti ki o artık, Abbasi devletinde, karışmıştı ortalık. O zamanın sultanı, onun bu nüfuzunu, Kullanmak gayesiyle, çağırdı bir gün onu. Dedi ki; (Siyasette desteklersen sen beni, Veririm ben de sana, temyiz reisliğini.) Fakat o, karışmadı siyaset işlerine, O ısrar ettiyse de, reddetmişti hep yine. Hapse attı o zaman, o "Ebû Hanife"yi, Ve reva gördü ona, cefa ve işkenceyi. Bir ara çıkararak, hapisten onu yine, Evvelki teklifini tekrar etti kendine. Lakin o, takvâsından reddetti yine bunu, Sultan ise kızarak, hapsetti tekrar onu. Başladı işkenceye, hep sopa attırarak, Her gün devam ettirdi, sayıyı artırarak. Lakin halk galeyana gelir endişesiyle, Öldürtmüştür İmamı, zehirli şerbet ile. Şehid edildiğinde, yaşı tam "yetmiş" idi, Teslim-i ruh ânında, o secde eylemişti. Duyanlar çok üzüldü onun şehadetine, Dediler; (Böyle bir zat, dünyaya gelmez yine.) Cenazeyi yıkayan, bitirince işini, Şöyle dile getirdi, onun kişiliğini: (Ey Nu'man, Allah sana eylesin ki çok rahmet, Otuz yıl, ilim için eyledin hayli gayret. Kırk senedir, yatağa koymadın bir yanını, "İslama hizmet" ile geçirdin her ânını. En çok ilim sahibi, en çok ibadet eden, Sendin iyi huyları kendinde cem eyliyen.) "Elli bin kişi" geldi onun cenazesine, Sürdü namaz bitmesi, tâ ikindi vaktine. İnsanlar, grup grup kıldılar namazını, Rahmetle yad ettiler, onun yüksek zatını. Vefatı hususunda, dediler ki âlimler, (Dinin büyük direği, yıkıldı ey müminler. O, ilmin ışığıydı ve bugün söndü artık, Onun şehadetiyle, dünya oldu karanlık.) Peygamber Efendimiz, buyurdu hadisinde; (Gider arzın zi'neti, yüzelli senesinde.) İşbu hadis-i şerif hakkında çok alimler, (Bu, İmam-ı a'zam'ı bildiriyor) dediler.