Taha-yı Hakkari "kuddise sirruh" -2-

Allah adamlarından olan bu mübarek zat, Tesirli sözleriyle ediyordu nasihat. Yine bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar, Günah işlemeyin ki, ahiret var, azab var. İnsan kurtulmadıkça azabtan ahirette, Nasıl hissedebilir, kendini emniyette? Ölüm, kabir ve mahşer, hesap, mizan ve sırat, Bunlar geçilmedikçe olunur mu hiç rahat? "Ölüm" dehşetli bir iş, o anda şuur kalkar, O zaman "Allah" demek kolay olmaz o kadar. Diyelim ki kurtardı imanını son anda, Lakin "Kabir sıkması" olacak mezarında. Sonra bir "Mahşer" var ki, mümkün değil dayanmak, Bir ayağın üstünde bulunur binbir ayak. Bir nice "Bin sene"ler o meydanda beklenir, İnsanlar izdihamdan bitab olur, tükenir. Sonra "Mizan" kurulup, ameller tartılır hep, Günah ağır gelirse, ne olur hali acep? Nice insan vardır ki, maliktir çok sevaba, Lakin hesap sonunda duçar olur azaba. Çünki dünyada iken "Kul hakkı"na girmiştir, Ne kadar ecri varsa, onlara verilmiştir. Onların günahı da, yüklenir bu kişiye, Sonra "Müflis" olarak sürüklenir ateş'e.) Bir gün de buyurdu ki: (Allah'a hamd ve sena, Olsun ki kavuşmuşuz her ni'met ve ihsana. "İyi kul", sahibinin yaptığı her bir işten, Memnun olup, sevinip, razı olardır içten. Kendi isteklerini beğeniyorsa bir kul, O, Rabbine değil de, kendi nefsine kuldur. Kul, öyle sevmeli ki kendi "Efendi"sini, Hiç kötü görmemeli Onun hiç bir işini. Her türlü hastalıklar, musibetler ve dertler, "Allah'ın takdiri"yle kullara gelmekteler. Kul, böyle hastalıklar gelince kendisine, "Kendi istemiş" gibi sevinmelidir yine. "Sevgili'nin yaptığı şey" diye düşünerek, Üzülmeyi bırakıp, sevinmeli yine pek. Bir hastalık, musibet gelince bir mü'mine, Şifa vermesi için, yalvarır Sahibine. Her kim Hak tealaya dua ederse eğer, Onun o dileğini, Rabbimiz kabul eder. Zira buyuruldu ki, ayeti kerimede: (Siz dua ediniz ki, kabul edeyim ben de.) Hadiste buyuruldu: (Dua, bir ibadettir, Kabul olunmasa da, verilir sevap, ecir.) Duanın kabulünde şudur ki en mühim şart, "Helalinden yemeğe" etmeli fazla dikkat.)