Taha-yı Hakkari "kuddise sirruh" -3-

"Taha-yı Hakkari" ki, bir büyük evliyadır, Kalplere tesir eden nasihatleri vardır. Yine bu mübarek zat buyurdu ki bir gün de: (Şiddetli acı duyar, insanlar öldüğünde. Bir araya gelse de dünyadaki acılar, "Can acısı" yanında yine de hiç kalırlar. Sonra "Kabir hayatı" başlar ki mezarında, Karanlık, dar bir yerdir, kimse olmaz yanında. Sonra korkunç şekilde gelerek Münker-Nekir, Suale çekerler ki: (Rabbin kim, dinin nedir?) Günahı nisbetince mezarı sıkar onu, Böcekler ve akrepler kemirir vücudunu. Sonra "Mahşer azabı" gayet zordur ve çetin, İnsanlar nice bin yıl beklerler hesap için. Sonra "Mizan" önünde, başlar öne eğilir, Beklenir ki hakkında, nasıl hüküm verilir?) Bir gün de buyurdu ki: (Helal olsun lokmanız, Yoksa Allah indinde kabul olmaz duanız. "Dua", her saadetin kapı anahtarıdır, Anahtarın dişleri, yine "Helal lokma"dır. Lakin dua ederken, kalp uyanık olmalı, Kabul olacağına gönülden inanmalı. Duanın evvelinde istiğfar eylemeli, Kabul olması için, acele etmemeli. Duaya devam edip, usanmamalı asla, Zira dua edeni çok sever Hak teala. Kabul ettiği halde Rabbimiz dilekleri, Bilerek gecektirir, istenilen şeyleri. Çünki hemen vermez ki, dua etsin o yine, Böylece daha fazla yaklaşsın kendisine. Rahatlık zamanında, çok dua ederse kul, Darlıkda duaları çabucak olur kabul. Duayı içten yapıp, yalvarmalı Rabbine, Ve hemen yapışmalı o şeyin sebebine. "Rabbinin rızası"nı istiyorsa mesela, Onun emirlerine sarılmalı ihlasla. Sebebe yapışmadan yapılan dua, niyaz, İyi dua olmayıp, indallah kabul olmaz. Çalışmadan, sadece el açıp dua eden, Silahsız harbe giden kimseye benzer aynen. Gerçi bela gelince bir evliya kişiye, Ondan kurtulmak için, başvurmaz hiçbir şeye. "Sevgili"den gelmiştir zira o dert, musibet, Sahibinden geleni, köle hiç eder mi ret? Geri gitmesi için etse de dua, niyaz, "Emr olunduğu" için dua eder o esas. Çünki o, O'ndan gelen herşeyi "İyi" bulur, "Hakiki kul" olmanın sırrı da işte budur.