Muhammed Bâkır "rahmetullahi aleyh" -1-

Rabbine münâcâtı Sevdiklerinden biri bir günah işlemişti, Hemen sonra, bu zatın huzuruna gelmişti. Ona bir nazar edip, buyurdu ki; (Sakın ha! Sen o kötü fiili yapmıyasın bir daha! Şu gördüğün duvarlar, olunca size perde, Zannediyor musun ki, olurlar bizlere de?) Biri de anlatır ki; İmam'ı görmek için, Gidip, hizmetçisinden istedim bir gün izin. Dedi ki; (İçeride, tam oniki kişi var, Biraz bekleyiniz ki, çıkarlar şimdi onlar.) Biraz sonra içerden çıktı oniki kimse, Baktım ki, herbirisi giymişler dar elbise. İlk defa görüyordum ben böyle kimseleri, Onlar çıkıp gidince, ben girerek içeri, Dedim ki; (Bu kimseler kimlerdir ki efendim, Onları, buralarda daha önce görmedim.) Buyurdu; (O kimseler, cinni Müslümanlardır, Onların da bizlere ihtiyaçları vardır. Siz nasıl sorarsanız helal ile haramdan, Onlar da bize gelip, sorarlar zaman zaman.) Gece, geç vakte kadar ibadet ediyordu, Sonra Hak tealaya şöyle yalvarıyordu: (Yâ Rabbi, gece oldu, gökte çıktı yıldızlar, Kullardan ses çıkmıyor, zira hep uykudalar. Yâ Rabbi, sen dirisin, her şeyi biliyorsun, Her kim ne yapar ise, sen elbet görüyorsun. Uyuman, uyuklaman, olmaz senin katiyyen, İman etmiş olamaz seni böyle bilmeyen. Sen, öyle çok kuvvet ve kudret sahibisin ki, Seninkine nisbetle, "Hiç" kalır gayrininki. Rahmet kapılarını açmışsın her insana, Hemen kabul edersin, kim dua etse sana. Senin ni'metlerine şükrederse kim eğer, Sen ona, daha fazla gönderirsin ni'metler. İnanıp güvenerek, kim etse sana niyaz, Elbet kabul edersin, o, asla redolunmaz. Kapına, güvenerek bir kimse gelse senin, Geriye döndürmeğe gücü yetmez kimsenin. Önümde ölüm, kabir, sonra mizan ve sırat, Bulunduğu müddetçe, uyunur mu hiç rahat? Sağdan mı, arkadan mı gelir amel defterim? Ben bunu bilmedikçe, nasıl rahat ederim? Yok iken ecel için belli vakit ve saat, Dünya lezzetlerinden alınır mı hiçbir tad? Yâ Rabbi, rahmetinden şöyledir ki muradım, Ecelim geldiğinde kolay olsun vefatım. (Mahşerdeki hesabım, olsun kolay ve âsan, Bana, azab olmayan bir hayat eyle ihsan.)