Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh" -3-

İnsanın şerefi "Ömer bin Abdülaziz" halife olduğunda, Hilafet konağına tam gideceği anda, Saltanat atlarını, getirdiler önüne, O, atları görünce, sual etti (Bunlar ne?) Dediler; (Hilafete mahsus olan atlardır,) Buyurdu ki; (Lüzum yok, kendimin atı vardır.) Saltanat atlarını geriye çevirerek, Eve gitti, kendine ait ata binerek. Evinde hizmetçisi, karşılayınca onu, Gördü çok düşünceli ve üzgün olduğunu. Dedi ki; (Ey efendim, kederli halinizin, Sebebi ne acaba, üzülmeniz ne için?) Buyurdu ki; (Doğudan, tâ ki batıya kadar, Ümmeti Muhammedi, artık benden sorarlar. Bu günden itibaren, girdim bu ağır işe, Var mıdır bundan büyük mes'uliyet, endişe?) Sonra, hem amca kızı, hem de hanımı olan, "Fatıma"yı, yanına çağırarak o zaman, Dedi; (Eğer benimle istiyorsan yaşamak, Çıkar zinetlerini, beytülmala hep bırak. Zira o mücevherler, olursa sende eğer, O takdirde kalamam, ben seninle beraber.) Fâtıma "Peki" deyip, bütün zinetlerini, Beytülmala bırakıp, almadı bir tekini. "Elli bin altın" vardı, halifenin yanında, O da, o altınları hibe etti ânında. Dağıttı fakirlere, daha varsa her nesi, En son kaldı giyecek bir adet elbisesi. Hizmetçilerine de dedi ki; (Serbestsiniz, Âzad edebilirim isterseniz eğer siz. Kalmak istiyen varsa, bir şartla kalabilir, O, benden hiçbir nesne taleb etmemelidir. Çünkü bana verilen vazife ağır ve zor, Sizle meşgul olmaktan beni alıkoyuyor.) Onlar, bunu dinleyip, hepsi çok ağladılar, Şartları kabul edip, yine ayrılmadılar. Ömer bin Abdülaziz, halife iken, önce, Oğlu Abdülmelik'e mektup yazdı şöylece: Dedi; (Kendimden sonra, nasihat edeceğim, İlk insan sensin oğlum, dinle, ne diyeceğim. Hak teala, bizlere bulundu çok ihsanda, Biz bunlara şükredip, olmayalım isyanda. Kendine, gençliğine, sıhhatine dikkat et, Allahü tealaya eyle halis ibadet. Sen, "kendi amelin"le çekilirsin hesaba, Öyle bir hayat sür ki, düşmeyesin azaba. İnsana şeref veren, sırf "İlim"dir ve "Edeb", Sanma ki kıymet verir, insana mal ve neseb.)