Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh" -4-

Devrin âlimlerinden, "Malik bin Dinar" vardı, O, bu velî hakkında, şöyle buyurmuşlardı. Ömer bin Abdülaziz halife olduğunda, Bir çobana rastladım, sürüsünün yanında. Halinden gayet memnun gibi görünüyordu, (Gelen âdil halife, acaba kim?) diyordu. Dedim ki; (Bu halife, çok adildir hakikat, Sen böyle olduğunu nereden bildin fakat?) Dedi; (Ne çok adil ki, bu gelen yeni sultan, Hiçbir kurt, kuzulara saldırmıyor bu zaman.) Ömer bin Abdülaziz, âlimlerle her gece, Sık sık sohbet ederdi, oturup beraberce. "Ölüm" ve "âhiret"ten sıkça konuşurlardı, Sonra, çok hüzünlenip hepsi ağlaşırlardı. Allahü tealanın emirlerini halka, Bildirmeği, kendine borç bilirdi mutlaka. Kendi tam yaptığından, İslamın ahkâmını, İbadet ve taate sevkederdi halkını. O devirde insanlar, düştüler bu gayrete, Herkes sarılıyordu, ilim ve ibadete. İnsanlar bir araya geldiklerinde hatta, Sorarlardı; (Bu gece bulundun mu tâatta?) Ve (Kur'an-ı Kerimden kaç sahife okudun?) (Kaç ayet ezberledin?) ve (Kaç gün oruç tuttun?) Herkes, birbirlerine sorardı bu şeyleri, Zira yoktu onların, başka düşünceleri. Ömer bin Abdülaziz, İslama girmiş olan, "Bid'at"lerin hepsini, kaldırdı hep ortadan. Ve yine unutulmuş "Sünnet" varsa ne kadar, Ortaya çıkarmağa çalıştı yine tekrar. Sahabe arasında olan savaşlar için, Halkın konuşmasına, vermezdi asla izin. Derdi ki; (O savaşlar, olmuştu içtihadla, Katiyyen olmamıştı düşmanlık ve inatla. Nasıl ki Hak teala, bizim ellerimizi, O kanlara girmekten korudu ise bizi, Biz de, lisanımızı tutup konuşmayalım, Böylece dilimizi hiç karıştırmıyalım.) Ömer bin Abdülaziz, hazreti Evzâi'ye, Mektup yazıp, şunları etti ona tavsiye: (Kim, ölümü bir günde hatırlarsa çok defa, O, az bir dünyalıkla edebilir iktifa. Konuştuğu her sözden, hesap vereceğini, Bilen de, az konuşur, yani tutar dilini. Ancak lüzum ettikçe konuşur, kelam eder, Zira, "Susan kurtuldu" buyuruyor Peygamber. Aklı olan Müslüman, susmayı eder tercih, Kalbiyle âhirete olur hep müteveccih.)