Ömer bin Abdülaziz "rahmetullahi aleyh" -9-

Son Cum'a hutbesinde bu mübarek veli zat, Şöyle buyurmuştu ki; (Ey muhterem cemâat! Yarın mahşer gününde, korkusuzluk, emniyet, İçinde bulunmayı istiyorsanız şayet, Ve yine Cehennemden kurtulabilmek için, Bugünden, çaresine bakın elbet bu işin. Burada çok korkun ki Allahü tealadan, Kurtuluş mümkün olsun, âhirette azaptan. Bu geçici dünyayı, sonsuzluk âlemine, Tercih edip, kanmayın nefsin hilelerine. Bu ömür sermayesi, günahla geçerse hep, Kul, yarın sahibine, ne cevap verir acep? Her gün birer ikişer, ölenler görüyoruz, Onları, elimizle götürüp gömüyoruz. Kara toprak altında, tek ve tenha olarak, Yatıyorlar kefenle, ne yastık var, ne yatak. Ölümün acısını duyan o fânilerin, Halleri, ne acı bir ibrettir bizler için. Zira sevdiklerinden, âni ayrılmışlardır, Hiç tanımadıkları bir yere varmışlardır. Uyanmışlar ise de orada bu gafletten, Yok artık bir faydası, iş işten geçmiş hepten. Telafi imkânı da yoktur artık o yerde, Acı azap olunur, onlara kabirlerde. Bu dünya hayatında uyansalardı şayet, Olmazdı onlar için bu pişmanlık, nedamet. Nâz ve niyaz içinde yaşarken bu dünyada, Şimdi, acı azaplar görüyorlar orada. Bırakıp gittikleri paranın, mal ve mülkün, Hiçbir faidesini görmezler onlar o gün. Zerre kadar da olsa, bir iyilik, bir tâat, Yaptılarsa, onlardan bekliyorlar bir imdât. Bu, düşünmeğe değer hal var iken her zaman, Yine ibret almaz mı, bunlardan gafil insan? Sanmayın nasihate yok benim ihtiyacım, Nasihate, ben sizden daha fazla muhtacım. Allahü tealanın yüce kitabı olan, Bu "Kur'an-ı kerim"i kendine rehber yapan, Ve "Resul-i zişan"ı örnek alan kendine, Kavuşur âhirette Cennet ni'metlerine. Ey muhterem cemaat, işlenen her günahın, Her biri, Cehennemde bir "Ateş" olur yarın. Yapılan her iyilik, hayır ve ibadet de, Herbiri, birer "Ni'met" olacaktır Cennette.) Ömer bin Abdülaziz, söyledi bu sözleri, Daha sonra ağlayıp, yaşla doldu gözleri. Bu, son hutbesi idi hem de en son nasihat, Fazla zaman geçmeden, eyledi Hakk'a vuslat.