İmâm-ı Buhâri "rahmetullahi aleyh" -1-

"İmâm-ı Buhâri" ki, hadiste büyük üstad, Sahih-i Buhariyi, o yazdı kendi bizzat. Kitabullahtan sonra, bu kitaptır bi bahâ, Zira bundan kıymetli bir eser yoktur daha. Çok küçük yaşta iken vefat etti babası, Ve lâkin çok saliha var idi bir anası. Oğlunun tahsilini, o aldı üzerine, Nesi varsa harcadı, hep onun tahsiline. Çocukken, gözlerine gelmişti bir hastalık, Nihayet ikisi de, hiç görmez oldu artık. Annesi, gece gündüz dua ederdi ki hep, Göndersin Hak teala şifa için bir sebep. Bir gece, rüyasında gördü Halilullahı, Oğlu için bir dua istedi Ondan dahi. O buyurdu; (Ey hatun, üzülme buna asla, Oğlunun gözlerini açacak Hak teala.) Uyanınca gördü ki, hakikaten oğlunun, Açılmış iki gözü, sevinip oldu memnun. On yaşında başladı, hadis ezberlemeğe, Lakin lüzum görmezdi, yazmağa, kaydetmeğe. Bir hadisi, bir defa duysa, ezberliyordu, Buna, hocaları da çok hayret ediyordu. Zira onbeş yaşına henüz daha geçmeden, Tam "yetmişbin" hadisi, biliyordu ezberden. Hem de ravilerinin kimler olduklarını, Ad ve künyeleriyle, ahlâk durumlarını, Hatta nerde, ne zaman doğmuşlar ise acep, Ve ne zaman, nerede ölmüşler, bilirdi hep. "Onaltı" yaşındayken, hadis ihtiva eden, Kitapların hepsini, ezberledi tamamen. Sonra da "İlim" için eyledi çok seyahat, Hadis ravileriyle, görüştü kendi bizzat. Kırk yaşına kadar da, devam etti bu böyle, Görüştü bu yerlerde, bin hadis âlimiyle. Üçyüzbinden çok hadis ezberinde olana, "İmâm" dendiği için, kavuştu bu ünvana. Hadiste, kimse onun tutamazdı yerini, Ondan hadis alanlar, geçmişti doksan bini. Nişabur'a gitmişti yine ilim almağa, "Dört bin" kişi gelmişti, onu karşılamağa. "Sahih-i Buhari" nâm kitabı o yazmıştı, Tam onaltı senede, bunu tamamlamıştı. Tek tek her bir hadisi, yazmadan önce daha, Gusül abdesti alıp, gelirdi Beytullaha. Makam-ı İbrahimde iki rekat bir namaz, Kılarak, istihare yapardı sonra biraz. Tam kanâat ederse, "Bu sahihtir" diyerek, Yazardı kitabına, Besmele söyliyerek.