İmâm-ı Şâfii " rahmetullahi aleyh" -1-

"İmâm-ı Şâfii" ki, devrinin bir tanesi, Resulün soyu ile birleşir sülalesi. Üçüncü dedeleri, Peygamber-i zişanın, Dokuzuncu dedesi olmaktadır İmam'ın. Henüz bir bebek iken, ezberledi Kur'an'ı, Hep ilim öğrenmekle geçiyordu zamanı. Lâkin o, yaşıyordu maddi sıkıntı ile, Almağa gücü yoktu, bir yaprak kâğıt bile. Kâğıt bulamasa da, yitirmezdi azmini, Kemik parçalarına yazardı derslerini. Öyle kuvvetliydi ki hafızası, zekası, Ona, hayret ederdi başta kendi hocası. Meşhur hadis kitabı var idi ki "Muvatta", Bunu, dokuz gecede ezberlemişti hatta. Hadis, fıkıh ve lügat, hem dahi edebiyat, İlminde, parmak ile gösterildi o bizzat. "İmâm-ı Malik"e de gelip yirmi yaşında, Büyük bir âlim oldu, gençliğinin başında. O, ilim ve marifet, ayrıca soy ve neseb, Yönünden, üstün idi sair ulemadan hep. Henüz "onüç" yaşında, öğrenerek her şeyi, Derdi ki; (Sorun bana, her türlü mes'eleyi.) Onbeşinde başladı dini fetva vermeğe, "Ahmed bin Hanbel" bile, gelirdi dinlemeğe. Derlerdi ki; (Ey İmam, sen âlimken, ne için, Gelip katılıyorsun derslerine bu gencin?) Derdi ki; (Ezberledik, bizler ilmin lafzını, Lâkin bu genç biliyor onların mânâsını.) Süfyan-ı Sevri der ki; (İmâm-ı Şâfii'nin, Aklının çokluğunu, anlamak gayri mümkin. Cem olsa da bir yere herkesin aklı şayet, Yine de onun aklı, daha çok gelir elbet.) O, az yer, midesini doldurmazdı pek fazla, Derdi ki; (Doyasıya hiç yemedim ben asla.) Sebebi sorulunca, buyurdu ki, (Çok yemek, Bedene ağırlıktır ve uyku getirir pek.) Gayet sevimli olup, çok güzeldi siması, Akranından üstündü zeka ve hafızası. Resulün sünnetine ederdi çok riayet, Var idi üzerinde büyük vakar ve heybet. O, Kur'an okuyorken, ağlardı dinliyenler, Hatta kendilerinden geçerdi çok kimseler. Abdullah-ı Ensari buyurur ki hem dahi; (Pek fazla seviyorum İmâm-ı Şâfii'yi. Zira evliyalıkta, baksam hangi makama, Her velinin önünde, rastlarım hep İmâm'a.)