İmâm-ı Şâfii "rahmetullahi aleyh" -4-

Seyyide hürmet... "İmâm-ı Şâfii" ki, üstaddı din ilminde, Bir gün ders veriyordu Bağdad'ın camiinde. Lâkin ders arasında, müteaddit defalar, Ayağa kalkıp kalkıp, oturuyordu tekrar. Dediler ki; (Efendim, hikmeti ne ki acep, Kalkıp oturursunuz ara ara böyle hep.) Buyurdu; (Seyyidlerden bir çocuk var dışarda, O, kapının önünde oynuyor şu arada. Lâkin oyun icabı, bazan kapı önünden, Geçerken, kalkıyorum ona hürmet yönünden. Bir evladı Resul ki, ayaktadır o evlat, Reva mıdır başkası otursun böyle rahat?) Talebeden biri de, bir hadise nakleder; Bir gün çıktık camiden, İmâm ile beraber. O, cevap veriyordu benim sorduklarıma, O ara bir hizmetçi koşup geldi İmâm'a. Dikkat ettim, elinde tutuyordu bir kese, Dedi ki; (Efendimin çok selamı var size. O, hediye gönderdi bu bir kese altını, Dedi ki "Bunlar ile, görsün ihtiyacını. Lütfen kabul buyursun, göndermesin geriye, Kendi için harcasın, vermesin bir gayriye.") Buyurdu ki; (Şuraya bırak onu, pek alâ, Daha muhtaç olanı gönderir Hak teâlâ.) Hizmetçi, bir kenara bıraktı o keseyi, Merak etti gelecek daha muhtaç kimseyi. İmâm sürmemişti ki elini o paraya, Çok geçmeden, bir kimse geliverdi oraya. Arz etti ki; (Efendim, ben fakir ve muhtacım, Bilhassa bugünlerde nakte var ihtiyacım. İmam üzüntü ile, dinledi o kimseyi, Ve işaret ederek, gösterdi o keseyi. Buyurdu ki; (Al götür, altın varmış içinde, Kullanırsın her türlü ihtiyacın için de.) Hiç elini keseye dokundurmadan yine, Verdi onu, o gelen ihtiyaç sahibine. Halbuki kendi dahi muhtaç idi buna pek, Lakin onu, kendine tercih etti severek. Yine bir gün "İmam-ı Şafii" hazretleri, Mekke'ye gelmiş idi o ve talebeleri. Bir çadır kurdurarak Mekke'den dışarıda, Gelen ziyaretçiyi kabul etti orada. Akın akın gelerek, sordular çok sualler, Hepsinin müşkilini, halletti birer birer. Yanında "onbin" dirhem parası vardı ki hem, Fakir olanlarına dağıttı dirhem dirhem. Hepsini bitirince, memnun oldu be gayet, Dedi ki; (Oh çok şükür, rahat ettim nihayet.)