Abdullah bin Dinar "rahmetullahi aleyh"

Allah adamlarından olan bu mübarek zat, Bir gün Hak tealaya şöyle etti münacaat: (Yazık bana, vah bana, ne zordur benim işim, Ben bu kadar "Günah"ı nasıl da işlemişim? Halbuki ben bunları işlerken utanmadan, Bana, Rabbin ni'meti yağıyordu durmadan. Beni fena aldattı günahların lezzeti, Şimdi gitti o lezzet, kaldı mes'uliyyeti. Bir anlık zevkler idi, kayboldu şimdi ancak, "Günah" mes'uliyyeti asla kaybolmıyacak. Zira kayda geçtiler hep "Amel defteri"me, Bunun için vah bana, vah şu kötü halime. Ne yazık, nefse uydum, düşünmedim Rabbimi, "Günah" pislikleriyle hep kararttım kalbimi. Ben "Ölüm"den kaçarım, unutmaz "Ecel" beni, Ensemde hissederim her an onun elini. Yazık bana, var iken bu kadar çok "Günah"ım, Nasıl tövbe etmeden duruyorum Allahım? Mahşer günü, yüzüme bakmazsa eğer Allah, Ne olur benim halim, şu garip halime vah. O gün şahit olunca, ayaklarım, ellerim, Rabbimin huzurunda ne hallere girerim? Ey nefsim, unutmazsın kendi isteklerini, Lakin hep unutursun Rabbin emirlerini. "Günah, haram" demeden erersin her arzuna, Yarın nasıl çıkarsın Rabbinin huzuruna? Ey nefsim, istersin ki sıkıntıya girmeden, Cennet ni'metlerine eresin ebediyyen. Anında yaparsın da her istek, arzunu hep, "Tövbe"yi ne özürle geciktirirsin acep? Sonra bakıyorum ki, sıhhatin bozulsa az, "Ölüm"ü, sırf o zaman hatırlarsın, bu olmaz. Sıhhatli anlarında niçin gaflet edersin? Ölüm, sıhhatli iken gelmez mi zannedersin? Niçin namazlarını kılarsın gaflet ile? Halbuki o namazın "Son namaz"dı belki de. Öyle ise ey nefsim, uyan da kendine gel, Zira bil ki insana "Ani gelir" hep ecel.) Bir gün de buyurdu ki: (Şaşarım şu insana, Korkmadan isyan eder kendi "Yaradan"ına. Şuna da şaşarım ki, "Cehennem vardır" diyor, Buna rağmen korkmadan her günahı işliyor. Şaşarım "Dünya fani" diyen şu insana ki, Sarılmıştır dünyaya ayrılmıyacak sanki. Şaşarım şuna dahi, günah işler maalesef, Yine de bu haline üzülüp etmez esef. Yaşamasına rağmen islamın haricinde, Görürsün onu dahi yine neş'e içinde.)