Abdülaziz Dîrînî "rahmetullahi aleyh"

Bu zat buyuruyor ki: (İmanı olan kişi, Nasıl işliyebilir günah olan bir işi? Biri görecek olsa o fiili işlerken, Hayâ edip vazgeçer o işi işlemekten. Halbuki Allah her an, görüyor kendisini, Hem biliyor kalbinden neler geçirdiğini. O O'nu görmese de, görüyor onu Allah, Bunu bilen bir mü'min, nasıl işler bir günah? Ve Allah, kendisine yakınken ondan daha, O nasıl bile bile isyan eder Allaha?) Nasihat istemişti biri de kendisinden, Buyurdu: (Emin olma "Küfür" tehlikesinden. Nasıl bir kelimeyle geçerse "İman" ele, Gidebilir o iman yine bir kelimeyle. Hak teala "İman"ı, bizlere etti ihsan, Cennete, bunun ile girecek cin ve insan. Peygamber Efendimiz buyurdular ki hatta: Müslümanlar geçerken mahşer günü Sıratta, Cehennem seslenir ki: "Biraz çabuk olunuz, Ki, zira ateşimi söndürüyor nurunuz.") Bir gün de buyurdu ki: (En büyük ni'met, "İman", İmanı olmıyanın, farkı yoktur "Hayvan"dan. İmanı muhafaza edebilmek için de, "İslama uymalı"dır mutlaka her işinde. Zira tek gaye ile yaratıldı ins ve cin, O da, yalnız Allaha ibadet etmek için. "İbadetsiz iman" da, "Fenersiz mum" gibidir, Zamanla zayıflar ve sonunda sönebilir.) Yine sevdiklerine buyurdu ki bir zaman: (Beş şeyin kıymetini bilmeli her Müslüman. Bunlardan birincisi şudur ki: Bir insanın, "Doğru iman" sahibi olmasıdır bihakkın. Çünki "İman olmadan" girilemez cennete, İnsanı bu götürür ebedi saadete. İkincisi şudur ki, bu iman ve itikat, "Ehli sünnet" üzere olmalıdır, bu da şart. Yetmişüç fırka var ki, bunlardan biri "Hak"tır, Diğer yetmiş ikisi, azaba müstehaktır.) Bir gün de buyurdu ki. (Mü'mini çekiştirmek, Allahın men ettiği bir iş ki, çirkindir pek. Kaldı ki o büyükler, yazdı ki kitaplarda: Bir mü'minin, "İsmini" görsen eğer duvarda, O mü'minin ismine saygı, hürmet yönünden, Önünü ilikleyip geç o duvar önünden. Neden? Çünki orada, Allaha iman etmiş, Bir mü'minin ismi var, işte budur asıl iş. Bir insan ki, "Doğru bir itikat" edinmiştir, O, hürmet edilmeğe en layık bir kişidir.)