Abdülaziz Dîrînî "rahmetullahi aleyh"

Bu zat buyuruyor ki: (Bir gevşeklik ve gaflet, İçinde yaşıyorlar insanlar bugün elbet. Uyanmamız lazımdır acele bu gafletten, Yoksa olmaz kurtuluş ebedi felaketten. "İbadetten kaçma"nın iki sebebi vardır, Biri, islamiyyete kesin inanmamaktır. İkincisi, islama inansa da faraza, Pek önem vermemektir emirlere, farzlara. Yani bu emirleri, mevki sahibi olan, Kimselerin emrinden hafif görür çok insan. Her iki sebeple de ibadetten kaçınmak, Mü'mine yakışmayan kötü bir haldir ancak. Zira "İman etmenin" işareti bir tektir, O da, ibadetleri yerine getirmektir. Nitekim Resulullah, açıkça, tekrar tekrar, O sonsuz azapları bildiriyor aşikar. O, sadık ve emindir, söylemez asla yalan, O, hak söyleyicidir, doğru söyler her zaman. Şimdi bazı insanlar, ona inanmıyorlar, Yahut inansalar da, hiç önem vermiyorlar. O halde o Resule, bir "Yalancı"ya olan, Güven dahi olmazsa, nasıl olur o iman? "İmanım vardır" demek, insanı kurtaramaz, Dinin emirlerine uymak da lazım esas. Öyleyse ey Müslüman, eyle hemen istiğfar, "Şehadet"i söyleyip, iman et şimdi tekrar.) Biri ona sordu ki: (İman ile dünyadan, Gitmek için acaba, ne yapmalı Müslüman?) Buyurdu: (Bunun yolu, en son "Allah" demektir, Son söz Allah olmazsa, o zaman felakettir.) Adam bunu öğrenip, gidiyorken evine, Çağırdı o adamı yanına tekrar yine. Buyurdu ki: (Evladım, öğrendin cevabını, Ne zaman anacaksın peki "Allah" adını?) Dedi ki: (Son nefesim gelince, işte o an, Hemen "Allah" demeğe başlarım ben o zaman.) Buyurdu: (Ne zamandır o dediğin son nefes?) Dedi: (Allahtan başka, onu kimse bilemez.) Buyurdu: (Şu anda da gelebilir mi yani?) Dedi: (Hiç belli olmaz, gelebilir tabii.) Buyurdu: (Şimdi ecel gelebilir diyorsun, Niçin "Allah" demeyi sona bırakıyorsun? Şimdiden acele et, an Rabbinin adını, Belki ölebilirsin, ne beklersin yarını? Ecel, öyle aniden gelebilir ki evlat, Bir kez "Allah" demeğe bulunmaz belki fırsat. Öyleyse sen şimdiden başla "Allah" demeye, Belki olmaz zamanın, son anda söylemeye.)