Muhammed Hâdimî "rahmetullahi aleyh"

Kalbinde tasdîk olup, inansa da bir insan, "İmân"ını, bir anda kaybedebilir bâzan. İnsan bir kelimeyle nasıl ki "Mü'min" olur. Bir kelime ile de, o "İmân"ı kaybolur. Dînin kıymet verdiği şeyleri tahkîr etmek, Tahkîr ettiğini de, beğenip kıymet vermek, "Küfr-i hükmî" olur ki, gayet tehlikelidir, Yani hükmen o kişi, îmânını yitirir. Meselâ bir hadîs-i şerîfinde o Server, (Kabrim ile minberim arasında olan yer, Cennetten bir bahçedir) diye buyurmaktadır, Bu hadîseye mü'min, elbet inanmaktadır. Ve lâkin biri eğer, bunu duyduğu anda, (Ben, hiç Cennet bahçesi görmüyorum burada, Görünen, bir minberle, bir hasır, bir de kabir), Der ise, küfür olup, o anda olur kâfir. (Bana yaptığın gibi, Allah da sana aynen, Zulm ediyor) diyenin, îmânı gider hemen. Ve, (İmâm-ı a'zamın kıyâsı hak değildir), Demek dahî insanın îmânını giderir. Biri, kâfir olmağa mâzallah etse niyet, Niyet ettiği anda kâfir olur o elbet. Bunu, başkası için arzu ederse eğer, "Küfrü beğendiğinden" isterse, küfre girer. Küfre sebep olacak kelimeleri, insan, Bile bile söylerse, îmânı gider o an. Bilmiyerek söylemek, yine tehlikelidir, Şaşırarak söylerse, o, küfürden berîdir. "Küfr"e sebep olacak bir işi de, kim eğer, Bile bile yaparsa, o dahî küfre girer. Bilmiyerek yapınca, çoğu âlime göre, Çok tehlikeli olup, o dahî girer küfre. Beline "Zünnar" denen bir papaz kuşağını, Bağlamak da küfr olup, zâyi eder îmânı. Küfre mahsus bir şeyi, hiç mazeret olmadan, Giyen Müslümanın da îmânı gider o an. Başkasını güldürmek, latîfe, şaka, mîzah, Diyerek kullanan da, kâfir olur mâzallah. Ve yine kâfirlere ait bayram günleri, Özellikle o güne mahsus olan şeyleri, Onlar gibi kullanıp, bunları bir kâfire, Hediye etmek dahî, sebeptir yine küfre. Akıllı ve bilgili olduğunu göstermek, Ve yanındakileri sevindirmek, güldürmek, Veyahut da hayrete düşürmek gayesiyle, Veya istihzâ için söylenen sözler ile, Öfke, gadap, kızgınlık ve hırs ile söylenen, Sözlerde de, korkulur yine "Küfr-i hükmî"den.