"Baba, sen bu harbe gelme!"

Amr bin Cemuh Ensari (radıyallahü anh), bir ayağı özürlü bir sahabiydi. Uhud'a gidileceği zaman oğulları kendisine "Baba, sen bu harbe gelme" dediler.
"Neden?" dedi.
"Çünkü sen özürlüsün, biz senin yerine de savaşırız."
O celâllenip;
"Allah'ın Habibi cenk etsin, ben kadın gibi evde mi oturayım?" dedi.
Hanımına "elveda" dedi.
Tam kapıdan çıkarken;
"Yâ Rabbî! Beni bu cenkten geri döndürme" diye dua etti.
Ve o harpte şehit oldu!
Bir oğlu da şehit olmuştu... Hanımı, devesine binip geldi Uhud'a. Yerde yüzlerce şehit yatıyordu... Kendi şehitlerini bulup onları devesine bindirdi.
Ancak deve yürümüyordu.
Hazret-i Âişe, develerin yürümediğini görüp sordu o hanıma:
"Bu cesetler kimlerdir?"
"Biri oğlum, biri de beyim."
"Peki deve niçin yürümüyor?"
"Bilmiyorum, hiç böyle yapmazdı... Bunda bir iş var" dedi ve koştu Efendimizin huzuruna.
Ve arz etti bu durumu.
Resulullah sordu:
"Beyin evden ayrılırken bir şey demiş miydi?"
"Evet yâ Resulallah, evden çıkarken 'Yâ Rabbî! Cenkten sonra beni evime döndürme' demişti."
Efendimiz;
"İşte bunun için yürümüyor" buyurdu.