"Vakit tamam, beni yere indirin!"

Kûfe’de doğup Basra’da vefat eden Süfyan-ı Sevri hazretlerinin, ölüm hastalığında çok karnı ağrıyordu.

Bu sebeple, sık sık abdesti bozuluyordu.

Ama her defasında tekrar abdest alır, en ufak bir gevşeklik göstermezdi bu hususta.

Abdestli ölmek istiyordu.

Hep buna dua ediyordu.

Bunun için bir dakika bile abdestsiz bulunmazdı. Bu yüzden, “altmış defa” abdest aldı bir gece...

Ve vefatı yaklaştı.

Yakınlarını çağırıp “Vakit tamam, beni yere indirin!” dedi.

Derhâl yere indirdiler...

Ve bu durumu, dostlarına söylemek için dışarı çıktıklarında, yüzlerce sevdiğinin kapıda toplanmış olduğunu gördüler. İnsanlar içeri giriyorlardı ki Hazret-i Süfyan “Allah!” dedi ve ruhunu teslim etti...

O an bir “ses” duyuldu.

Ses gaipten geliyor ve;

“Takva sahibi Süfyan, Rabbine vasıl oldu!” diyordu.

● ● ●

Bu zat bir sohbetinde “Rabbimiz bir kuluna acır ve onu severse, ona iki şey verir. Birincisi; sevdiği bir kulunu, mesela bir evliya zatı tanıtır ve onun vasıtasıyla onu kendine çeker” buyurdu.

Sordular ki:

“İkincisi ne efendim?”

Cevabında;

“İkincisi de ona, hayırlı bir iş, bir meslek nasip eder. Allah'ın; bir kulunu sevdiğinin alâmeti; onun, hayırlı işlerle meşgul olmasıdır” buyurdu.