“Mümine soğuk durmak, felâkettir”

Gençlik senelerimdi.

Komşumuz bir Müslüman vardı ama ona, kalbimde “soğukluk” duyardım.

Yani onu sevmezdim.

Sebebini de bilmezdim.

“Mümine soğuk durmak, felâkettir” diye biliyordum. Ne kadar uğraştıysam da kurtulamadım bu düşünceden.

“Hediye muhabbeti arttırır” diye de işitmiştim.

Kıymetli hediyeler aldım.

Götürdüm takdim ettim.

Yine o “soğukluk” gitmedi. Bu defa onu evime davet ettim. Çeşitli ve leziz yemekler ikram ettim.

Yine gitmedi soğukluk.

Kendi kendime;

“Ey nefsim, o mümine niçin soğuk duruyorsun? Bu hâl, kibirdendir, vazgeçmezsen mahvolursun!” dedim.

Hiç fayda etmedi.

Bu defa “Ey nefsim! Yoksa sen kendini ondan üstün mü görüyorsun? Çabuk tövbe et ki Cenâb-ı Hakk bu hâlinden razı değil” dedim.

Yine değişmedi kalbim.

O müminin evine gittim.

Yine yemeğe davet ettim.

O “soğukluk” gitmedi kalbimden.

Bir akşam yattım.

Seher vakti kalktım.

İki rekât namaz kılıp “Yâ Rabbî! Kalbimde bu mümine karşı muhabbet ihsan eyle” diye yalvardım.

Çok ağladım!

Çok gözyaşı döktüm! Çok şükür, duam kabul oldu. O soğukluk gitti, ferahladım.