Hep âhireti düşünürdü...

Hübeyret-ül Basrî hazretleri, Bağdat civarında yaşamış Allah dostudur. Bir gece aşk-ı ilâhîyle ağlıyordu ki bir “ses” duydu...

Gâipten geliyordu...

Kulak verip dinledi.

“Ey Hübeyre! Bütün günahların mağfiret edildi. Git, Huzeyfe-i Mer’aşî'ye hizmet et” deniyordu.

Bu “mânevî işâreti” aldı.

Aynı gün düştü yola...

Ve gidip katıldı bu zâtın sohbetine.

Bir sene devam etti.

Mükemmel yetişti.

Ve “mutlak icâzet” aldı.

Devamlı ağlar, yaş dökerdi gözünden! O kadar ki insanlar hâline acır “Bu zâtın eceline az kaldı” derlerdi.

Tek düşüncesi vardı.

O da ölüm ve âhiretti.

Tek gâyesi, insanları ateşten kurtarmaktı. Bu gâye uğruna geçirdi her gününü ve bu hizmette tamam etti ömrünü.

● ● ●

Bu zât, bir arkadaşına yazdığı mektupta;

"Ey kardeşim! Kendine nasîhat eden, yine kendin ol. Bir kusurun olduğu vakit gayrinin uyarmalarını bekleme… Bu, güzel bir haslettir; ama ehli kalmadı" diye yazdı.

● ● ●

Uykudan uyandığında su bulup abdest alması gecikecekse, hemen teyemmüm ederdi.

Sordular ki:

"Az bir zamanı için teyemmüm etmenizin sebebi nedir?"

Cevâbında;

"Abdestsiz ölmekten korkuyorum! Çünkü ölümün ne zaman geleceği belli değil" buyurdu...