Hiçbiri yiyemiyordu!..

Behâeddîn-i Buhârî hazretlerini çok seven talebeleri, bir evde toplandılar.

Gaye, sohbet etmekti.

Ve ondan bahsetmekti.

Çünkü onu çok seviyor; “Aah, şimdi hocamız da olsaydı, mübârek ağzından nice hikmetler dökülürdü” diyorlardı.

Ev sâhibi sütlaç yaptı.

Getirip ortaya koydu.

Ve; “Haydi buyurun, hep birlikte yiyelim” dedi.

Gelip oturdular.

Fakat o da ne?!

Hiçbiri yiyemiyordu sütlaçtan. Zîra kıpırdayamıyordu kimsenin eli.

Sanki elleri bağlanmıştı.

Biri tutuyordu sanki ellerini.

Birbirlerine hayret içinde bakıp; “Hayırdır inşallah, bize ne oldu böyle?” diyorlardı.

İçlerinden biri;

“Bu hâl, elbette hocamızın bir tasarrufudur” dedi.

Velhâsıl hiç yiyemediler.

Ve kalktılar o sofradan.

Aradan bir saat geçmişti ki,  büyük velî teşrif etti. O gelince büyük bir sevince gark oldular.

Büyük velî onlara;

Talebeler;

“Evet hocam, aynen buyurduğunuz gibi oldu” dediler.

Büyük zât;

“Ellerinizi ben bağlamıştım. Şimdi o sütlacı getirin de hep birlikte yiyelim” buyurdu.

Sevinçle koşup getirdiler. Ve hocalarıyla birlikte, huzur içinde yediler...