Her duası kabul olurdu...

Sehl bin Abdullah-ı Tüsterî hazretleri, Horasan evliyâlarından olup, Basra’da vefat etmiştir.

Evliyânın büyüklerindendir.

Kendi nefsiyle olan riyâzetleri meşhurdur.

O kadar ibâdet ederdi ki hayvanlar bile itaat ederlerdi ona.

Yanına “vahşî hayvanlar” gelir, sessiz ve sâkin olarak oturur, hiç zarar vermezlerdi.

Duâsı makbûldü.

Herkes bunu bilirdi.

Ve huzûruna gelip duâ isterlerdi kendisinden.

Hasta olan birine duâ etseydi ânında şifâya kavuşurdu.

Kendinin de bâzı hastalıkları vardı.

Ama o, bunları dert değil, bilâkis "büyük nîmet" bilir, hattâ şifâ için duâ bile etmezdi.

Bir gün yakınları;

“Efendim, hastalar sizin müstecap duânızla şifâya kavuşuyor. Sizin de iki mühim hastalığınız var, siz niçin kendinize duâ etmiyorsunuz acaba?” dediler.

Cevâben;

“Onlar, bu hastalıklarından kurtulmak istiyorlar ve netîcede kurtuluyorlar” buyurdu.

“Ya siz efendim?”

“Ben, hastalıklarımı dert değil, nîmet biliyorum. Çünkü Rabbim gönderiyor. İnsan, içinde bulunduğu nîmetten hiç kurtulmak ister mi?” buyurdu.

Ve devam edip;

“Ben bunlara sabredip şükrettikçe, Rabbim nice yüksek makamlara yükseltti beni” buyurdu.