Câhil ve kibirli adam!..

Manisa'nın Akhisar kazâsını nurlandıran bir “Allah dostu” var.

Karacaahmet “rahimehullah.”

Bu zâtı sevmeyen, karşı gelen, üzen bir kişi vardı.

Gururlu ve kibirliydi.

Kendi kendine;

“Ben de velîyim. Onun benden ne farkı var ki?” derdi

Bu zavallı, bir gün aynen o velî zât gibi giyinerek çıktı evinden.

Aynı renk cübbe giydi.

Aynı külâhtan geçirdi başına. Bu kıyâfetle dolaşıp hürmet ve îtibar görmek istedi insanlardan.

Ama eremedi murâdına.

Çünkü ata binerken düştü!

Ve boynu kırıldı.

O anda kalbi değişti.

Yalvardı yakınlarına;

“Ne olur, beni o zâta götürün!”

“Kime götürelim?”

“Karacaahmet hazretlerine.”

“Niçin ona gitmek istiyorsun?”

“Benim ilâcım onda” dedi.

Derhâl o zâta götürdüler.

Karacaahmet, “merhamet nazarıyla” baktı ona. Eliyle boynunu sıvazlarken sordu kendisine:

“Pişmân mısın?”

“Hücrelerime kadar.”

Büyük velî;

“Öyleyse boynun düzelir. Çünkü tövbe, en güzel ilâçtır” buyurdu.

O anda boynu düzeldi.

Hemen ellerine sarıldı.

Hürmetle öptü ve;

“Çok iyi anladım efendim... Evliyâ olmak, cübbe ve külâh giymekle olmazmış” dedi.