“Şu insanlara bir bak!.."

Tâbiîn’in büyüklerinden Ebû Abdurrahman Sülemî hazretleri Irak’ta vefât etti. Bir gün bir talebesiyle sokakta giderken insanlardan bâzısına selâm veriyor, kimine vermiyordu. Bu hâl, dikkatini çekti gencin. Kendi kendine; “Niçin böyle yapıyor?" diye geçirdi içinden... Mübârek zât onun bu düşüncesini anlayıp durdu. Bir eliyle onun gözlerini sıvazlayıp; “Şu insanlara bir bak, ne göreceksin?” dedi. Delıkanlı; “Başüstüne” dedi. Ve yoldan geçenlere baktı. Kimini “maymun” sûretinde gördü, kimini de “hınzır”. Kimi “tilki” sûretindeydi, kimi de “çakal”. Bâzısını da, “kurt” veyâ “köpek” sûretinde gördü. Bunların arasında, tek tük insanlar da vardı. İşin hikmetini anlamıştı... Hocasının elini öpüp; “Affedin hocam. Siz her şeyi yerli yerinde yaparsınız” dedi. Mübârek zât tebessüm etti. Ve devam ettiler yollarına. ● ● ● Bu zât bir sohbetinde; "Kardeşlerim! İbâdetlerinizin çirkin tarafı olmadığını sanmayınız. Biraz incelerseniz, hepsini ‘çirkin’ bulur, hattâ güzelliğin kokusunu bile duymazsınız. Böyle olan kimse, kendini beğenmez. Kendini beğenmiyeniyse Allahü teâlâ çok sever" buyurdu.