"Bana onu çağırın!.."

Edremit evliyâsından Somuncu Dede’nin “rahmetullahi aleyh” çok sevdiği bir kimse vardı ki, adamcağız hastalandı bir gün.

Ve gittikçe arttı hastalık.

Meğer ölüm hastalığıymış.

O gece ağırlaştı iyice.

Artık son nefeslerini veriyordu ki, güçlükle mırıldandı:

Oğlu sordu:

“Kimi çağıralım baba?”

“Somuncu Dede'yi çağırın. Son nefesimi onun yanında vermek istiyorum” dedi.

Çocuk fırladı hemen.

Vakit gece yarısıydı...

Az sonra ileriden kendisine doğru gelen bir “karaltı” gördü.

Az daha yaklaşınca tanıyıp çok şaşırdı!

Zîra o gelen, Somuncu Dede idi.

Hem hızlı adımlarla geliyordu.

Sevinçle sordu:

“Hocam, nereye böyle?”

“Ne tesadüf, ben de sizi almaya geliyordum efendim.”

Mübârek zât sordu:

“Evet hocam.”

“Haydi öyleyse acele edelim de yetişelim vefat etmeden” buyurdu.

Ve eve geldiler.

Adamcağız bu büyük zâtı gördü.

Sevinip gülümsedi.

“Şehâdeti” söyledi.

Ve rûhunu teslim etti...